27 February 2009

...AND YOU WILL KNOW US BY THE TRAIL OF DEAD-The Century Of Self

Ξεχειλίζω αναμνήσεις από το 2002 με την υπερτρελλαμένη κυκλοφορία τους 'Source Tags & Codes' και θέλω να φωνάξω με το άκουσμα του ονόματός τους και μόνο . Ναι , βγάλανε δίσκο , και μαζί με το νέο δίσκο ανανεώσανε και τον ήχο τους . Καλύτερος ? Από τις τελευταίες τους δουλειές , So Divided (2006) και Worlds Apart(2005) ναι , πολύ καλύτερος . Αλλά δυστυχώς όταν μια μπάντα βγάλει έναν θε'ι'κό δίσκο πάντα κάθε τους δουλειά θα συγκρίνεται με εκείνη την υπερτέλεια δουλειά . Με εκείνο τον δίσκο του 2002 , με τις τρελλαμένες κιθάρες και την αίσθηση πως ο Conrad Keely είναι διαρκώς τσιτωμένος . Το ανακαλύψαμε και αυτό το 2007 που παίξανε στο Gagarin και ο Κeely τα έσπασε στην κυριολεξία . Με άφησε με το στόμα ορθάνοιχτο , με μάτια θολά και στο κεφάλι μου έπαιζε , για αρκετές ώρες μετά το live , ο Reece drums . To Century Of Self στο ξεκίνημά του θυμίζει πολύ το 'Source Tags & Codes' .To 'Giants Causeway' σε βάζει στην πρίζα , ένα καθαρά εισαγωγικό κομμάτι , και ακολουθεί το 'Far Pavillions' όπου κοντοστέκεσαι για λίγο . Ο ήχος τους έρχεται από τα παλιά εδώ , σε αυτή τη στιγμή , σε αυτή ακριβώς τη στιγμούλα αρχίζεις λίγο να κουνάς το κεφάλι . Για όσους γνωρίζουν τώρα αυτή τη μπάντα ίσως η περιγραφή να είναι εντελώς άστοχη . Για όσους όμως ξέρουν καταλαβαίνουν ακριβώς τι θέλω να πω . Τρίτο κομμάτι , και καλύτερο του δίσκου , και σε αυτό είμαι κάθετη , είναι το 'Isis Unvield' , πολλά ξεσπάσματα , και κλασσικότατος ήχος Trail Of Dead . Κομμάτι που το χαίρεσαι και το απολαμβάνεις , φωνάζεις 'έλα μωρή αρρώστεια!!!' και το καλύτερο είναι πως έχει και συνέχεια γιατί και το επόμενο κομμάτι , 'Halkyon Days' , σε κρατάει σε αυτή την τρελλαμένη ατμόσφαιρα του Κeely . Μετά από αυτά τα ομορφότατα λεπτά μπαίνει το πιάνο και οι ...Trail Of Dead είναι brand new . Eίναι άλλη μπάντα . Τα κομμάτια του δίσκου αρχίζουν vα μικραίνουν και το album χαλαρώνει αρκετά . Το 'Inland Sea' είναι σα να ακούς Coldplay . Για την ακρίβεια η εισαγωγή του είναι ολόιδια , γεγονός που αυτόματα με ρίχνει και θέλω να βάλω τον δίσκο από την αρχή ... Ο δίσκος συνεχίζει με κομμάτια που ακούγονται άνετα , μερικά με πιάνο , κάποια χωρίς . Σου αφήνει τελικώς μια αίσθηση πιάνου εφόσον ολοκληρώνεται με το 'Insatiable Two' με εισαγωγή βγαλμένη από Τiersen . 'I’m the monster and I exist... On this summit, I am lost.......'
Α! ξέχασα να πώ ! Ο δίσκος είναι τεράστιος σε διάρκεια , με πήγε Περισσό - Πολύδροσο με συγκοινωνίες ...

6.4/10

26 February 2009

Οι Faith No More επανενώνονται!!!

Οι Faith No More επανενώνονται και επίσημα! Σύμφωνα με το δελτίο τύπου ο Mike Patton και η παρέα του αποφάσισαν να επανασυνδεθούν και παράλληλα να ξεκινήσουν και ευρωπαϊκή περιοδεία. Σύμφωνα με τις πληροφορίες η επανένωση αυτή έχει και προοπτικές για το μέλλον , αφήνοντας ανοικτά όλα τα ενδεχόμενα.
Σύμφωνα επίσης με τους ίδιους ,δέχονταν πάντα παρακλήσεις από μάνατζερς και φανς τα τελευταία 10 χρόνια για επανασύνδεση ,όμως δεν είχαν ποτέ τις απαραίτητες επαφές μεταξύ τους ,έτσι ώστε να παρθεί μία απόφαση. Αυτή η φορά όμως ,ήταν η πρώτη όπου συζήτησαν όλοι μαζί γι'αυτό το ενδεχόμενο ,με αποτέλεσμα να συμφωνήσουν όλοι να πραγματοποιηθεί η επανένωση! Το line up της μπάντας θα είναι οι Mike Bordin, Roddy Bottum, Bill Gould, Jon Hudson και Mike Patton!!

23 February 2009

The PRODIGY - Invaders Must Die

Από σήμερα θα βρίσκεται στα ράφια των δισκοπωλείων το ολοκαίνουργιο άλμπουμ των PRODIGY, “Invaders Must Die”. Μετά από 11 ολόκληρα χρόνια επέστρεψαν και έχουν τρελά κέφια.
Η αλήθεια είναι ότι περίμενα με επιφύλαξη το νέο τους άλμπουμ, αλλά τώρα που το τοπίο καθάρισε του καρφώνω ένα 8.5/10 χωρίς καμία επιφύλαξη.
Οι νέοι PRODIGY θα είναι σίγουρα μέσα στην λίστα με τις πιο ευχάριστες εκπλήξεις της χρονιάς. Ισορροπούν άψογα ανάμεσα στο παρόν κα στο παρελθόν. Επιστρέφουν στις ρίζες τους και ταυτόχρονα τις κόβουν. Κινούνται με φοβερή ευελιξία μεταξύ ρυθμών και ήχων που θυμίζουν Pendulum, Electro-Punk και Techno ριπών του παρελθόντος και Alternative Rock ξεσπασμάτων τύπου “The Fat of the Land”. Τα καταιγιστικά Industrial Big Beats (το σήμα κατατεθέν τους) σου κόβουν την ανάσα και σε ταρακουνάνε ολόκληρο (ακουστέ αυτό το άλμπουμ πολύ δυνατά). Ο ξέφρενος ρυθμός, στον οποίο κινείται το “Invaders Must Die”, καταλαγιάζει μόνο στο τελευταίο κομμάτι βοηθώντας μας να συνέλθουμε και να ηρεμίσουμε με ένα ευχάριστο πεντάλεπτο outro που θυμίζει αρκετά πρώιμους Primal Scream.
Από τα 11 κομμάτια του δίσκου, 8 από αυτά θα μπορούσαν άνετα να γίνουν singles (κυκλοφορεί και σε Deluxe Edition με δυο έξτρα bonus tracks).
Τέλος να μην ξεχάσω να επισημάνω και την συμμετοχή «έκπληξη» του Dave Grohl.
Run with the Wolves mothafackaaaaaaaaaaz…!!!

Βαθμολογία: 8,5/10

TORCHE-Meanderthal

H προσπάθεια μου να αποφύγω να γράψω για δίσκο του 2008 αποδείχθηκε άκαρπη. Στην πραγματικότητα δεν προσπάθησα καν αφού πρόκειται για ένα σπάνιο δείγμα του sludge-stone ύφους. To όνομα αυτών TORCHE.
Aν και με μόλις δύο δίσκους στο ενεργητικό τους και χωρίς κιθαρίστα πλέον (Juan Montoya) , μπορώ να τους αναγνωρίσω σαν άξιους υποστηρικτές της σκηνής.Το stoner είναι ένας ήχος που δεν αλλάξει ποτέ αλλά είναι φρεσκαριστικό να ακούγονται νέες μπάντες να πειραματίζονται με κάτι αντίστοιχο.Torche λοιπόν και Meanderthal (και γαμώ τους τίτλους και γαμώ τα εξώφυλλα)
Ένας δίσκος με μελωδικά και ατμοσφαιρικά φωνητικά που αφήνουν χώρο στο μουσικό κομμάτι, drums με σταθερή βάση και κιθάρα με sludge-hard fuzz ήχο με πολλά heavy metal loops.
Προσπαθόντας καμιά φορά να μεταφέρεις σε εικόνα αυτό που ακούς, σου δημιουργείται το σκηνικό, του τραγουδιστή να λέει γλυκόλογα στο αυτί της ερωμένης του ενώ από πίσω του τόνοι πυρίτιδας εκρήγνονται και ντουζίνες τρένων εκτροχιάζονται. Σπάνιο στοιχείο που παρουσιάζει η μπάντα είναι το γεγονός ότι φαίνεται να γνωρίζουν που να κόψουν το κομμάτι προτού καταντήσει γραφικό, καθώς για τους Torche μιλάμε και όχι για τους Kyuss.
Όσο αφορά τα τραγούδια η τριάδα 4-5-6 (Healer-Across the shields-Sundown) είναι αρκετή για να μας κάνει να αγαπήσουμε αυτό το album.Σουξεδάκι για πολλούς θεωρείται και το υπ΄αριθμόν 2 κομμάτι Grenades.
Το Μeanderthal χάνει μερικούς πόντους από την ενίοτε ακαταλαβιστικολογία του τραγουδιστή Steve Brooks αλλά χαλάλι αφού και άλλοι τρανοί στο παρελθόν κατάφεραν πολλά με τον ίδιο τρόπο. Για τους fun των instrumental (ή instrumentsagainstmentallity όπως προτιμώ να τα αποκαλώ) κομματιών συμπαθητικό θα φανεί το Little Champion το οποίο ενδείκνυται και για ένα καλό μπαράζ headbunging, φυσικά για όσους αντέχουν τους πονοκεφάλους...!!!! Η τελευταία και ομόνυμη σύνθεση Μeanderthal (Νο.14) αποτελεί κομμάτι αίνιγμα του δίσκου και σου αφήνει ένα πικρό τελείωμα αλλά είπαμε όλη η γλυκάδα βρίσκεται μερικά λεπτά νωρίτερα.
Γενικά προσωπικά χαίρομαι να ακούω ''βαριές'' μπάντες να παρουσιάζουν ένα γεμάτο συναισθηματισμό πρόσωπο και με την αντίστοιχη ευκολία να γεμίζουν τη ψυχή μας με απόγνωση.
Save me Healer.......!!!!!!!
O δίσκος Meanderthal αποδεικνύει ότι υπάρχουν ακόμα πολλά λιθαράκια να πέσουν στην έρημο


Βαθμολογία....................:7,3/10

21 February 2009

End of Level Boss

Οι End of Level Boss είναι μια τετραμελής μπάντα που δημιουργήθηκε το 2003 στο Λονδίνο και τα 2 albums που έχουν στο ενεργητικό τους, Prologue (2005) και Inside the Difference Engine (2007) κινούνται ανάμεσα σε post grunge, stoner, metal, progressive, space rock αλλά και doom ήχους. Ρωτάς τώρα εσύ και με το δίκιο σου: δένουν με επιτυχία?
Το the point για να μη μου κοιμηθείς κιόλας: αν φοράς ακόμα το Badmotorfinger t-shirt σου, αν λατρεύεις τη φωνή του Garcia την ώρα που χώνει τα οh yeah, you cry like I care!!! και αν ο αγαπημένος σου Qotsa δίσκος είναι το Songs for the Deaf, ξεκίνα με το Inside the Difference Engine. Θα βρεις συνδετικό κρίκο King Crimson και Voivod, θα σου έγραφα και για πρώιμους Meshuggah αλλά μη σου χτυπήσω ευαίσθητο σημείο.
Ο Harry Armstrong έχει Φωνή και ετοιμάσου να πάθεις μεγάλη ζημιά με τη riffάρα του πρώτου κιόλας κομματιού του δίσκου, «Selfishnegativibemerchant» (γιαπεςτοαλλημια?). Οι βαθιά μπασογραμμή και η ασήκωτη κιθάρα του Mr Dinosaur is Lost επιταχύνει στο Reticence, για να αποδώσει τις παλινδρομήσεις του Comers αλλά και τις κλίμακες του Connortations και του Instinktivitus, όπoυ θα ακούσεις τη φωνή του Armostrong να μεταλλάσσεται και να χαμηλώνει με απίστευτη άνεση. Να σου γράψω για την εισαγωγή του End of Line? ...ή να το ακούσεις και τα λέμε αργότερα?

20 February 2009

MORRISSEY-Years Of Refusal

Χριστούλα μου πάλι δίσκο ο Morrissey????!!!!Δέκατη φορά μετά τους Smiths ο 49χρονος τα καταφέρνει πάλι . Μας κάνει να χαμογελάμε όχι από χαρά αλλά γιατί υπάρχει . Αν και δεν βρίσκομαι ανάμεσα στις fan του παρακολουθώ την πορεία του τακτικότατα ,γιατί για έναν περίεργο και ανεξήγητο λόγο ο Μoz μας είναι απολύτος απαραίτητος . Μετά από την πολυετή του ιστορία στη μουσική με τους Smiths , ξεκινώντας από το 1984 , πατάει στο 2009 για τα καλά σύμφωνα με τους δισκοκριτικούς όλου του κόσμου θα τολμούσα να πω . Εγώ έχω αντίθετη άποψη . Ίσως γιατί ποτέ δεν αποτελούσε συμπάθειά μου, ίσως γιατί όταν έτρωγα δρακουλίνια αγόραζα δίσκους της 'αντίπαλης' μπάντας , των Cure , ίσως γιατί απλά δεν μου άρεσαν οι Smiths και κατ'επέκταση και τα solo albums του Morrissey . Με μία λέξη τον σιχαίνομαι . Στους δίσκους του δεν μπορώ να διακρίνω τρελλές διαφορές αν και το 'Years Of Refusal' οφείλω να ομολογήσω έχει πολύ σκληρό ήχο για ήχο Μοrrissey . 'Ισως αν τα κομμάτια τα τραγούδαγε κάποιος ο οποίος δε ζόριζε τόσο τις φωνητικές του χορδές να λέγαμε τώρα για έναν αρκετά συμπαθητικό με πολύ καλά μουσικά στοιχεία δίσκο . Το album ξεκινάει δυνατά με το 'Something Is Squeezing My Scull' που σε 'φέρνει στο κέφι' , χρησιμοποιώ αυτή την έκφραση γιατί πολλές φορές σκέφτομαι πως ο Μorrissey αν ήταν Ελληνάρας θα τραγούδαγε σίγουρα στα μπουζούκια . Όχι γιατί δεν έχει ταλέντο , αλλά γιατί έχει το ταλέντο του τραγουδιστή . Πόλύ rock ξεκίνημα λοιπόν και συνεχίζει με το 'Μama Lay Softly On The Riverbed' στο ίδιο ύφος ελάχιστα πιο υποτονικό , με πλήκτρα που το κάνουν ενδιαφέρον track .Tα drums δίνουν ρέστα σε αυτό το album και εντοπίζεις επιτέλους κιθάρες . Χαρακτηριστικό κομμάτι της περιγραφής αυτής είναι το 'All You Need Is Me' , από τα πιο δυνατά του δίσκου . Κομμάτια όπως το 'When Last I Spoke To Carol' είναι κλασσικότατα 'Μozικά' με την κλασσική μελωδία...Ξαφνικά ακούώ κάτι τόσο γνωστό που σηκώνομαι από την πολυθρόνα μου και φωνάζω... Όχιιιιιιιιιιιιιιιι !!!!!Όχι πάλι το 'That's How People Grow Up' !!!!!!.Όλοι το έχουμε χιλιοακούσει αφού παίζει στο ραδιόφωνο από το Φεβρουάριο του 2008 που κυκλοφόρησε ως singlάκι . Πολύ καλή στιγμή του δίσκου είναι το 'It's Not Your Birthday Anymore ' αποκλειστικά για τους λάτρεις του Morrissey .Περιέχει τον γλυκό πόνο των στίχων του... 'It's not your birthday anymore did you really think we meant all those syrupy, sentimental things that we said?' Το album κατεβάζει τόνους με τα 'Υou Were Good In Your Time' και 'Sorry Doesn't Help' για να τα δώσει όλα στο 'I'm Ok By Myself' . Προσωπικά το θεωρώ το καλύτερο track από τα δώδεκα γιατί λατρεύω να τον ακούω να ουρλιάζει και να προφέρει λέξεις όπως 'belevolence' , 'morality' , 'homespun philosophy'....Νοσταλγώ πολλές φορές το τελευταίο του live στην Αθήνα και ξέρω έναν άνθρωπο που σίγουρα θα κάνει party με αυτή την κυκλοφορία.'Ενα τυπάκι που κάτω στην αρένα έκανε εμένα και την παρέα μου να περάσουμε μια αξέχαστη βραδυά με τα τέλεια 80'ς χορευτικά του...Αυτός είναι και ο λόγος που θα δώσω ένα extra credit στο album.

4.8/10

18 February 2009

Burning Brides - Anhedonia


Παρακολουθώντας τους Burning Brides από το πρώτο τους εξαιρετικό LP The Fall Of The Plastic Empire” εώς το ,κατά τη γνώμη μου, αρκετά μέτριο , “Hang Love” του 2007 ήμουν αρκετά επιφυλακτικός σε αυτή την περσινή ανεξάρτητη κυκλοφορία τους με τον τίτλο “Anhedonia” . Τελικά όμως ,με το νέο τους αυτό πόνημα, οι Burning Brides με έβγαλαν ασπροπρόσωπο.
Ο ήχος των Burning Brides με το “The Fall Of The Plastic Empire” κινήθηκε περισσότερο σε κάτι μεταξύ garage grunge μουσική . Μετά το επίσης ικανοποιητικό “Leave No Ashes” , ο ήχος τους άλλαξε σε πιο hard rock με το δίσκο τους “Hang Love”. Στο “Anhedonia” όμως παρουσιάζουν ένα πιο post grunge πρόσωπο ή σκέτο grunge αν θέλετε ,με τα riffs να δίνουν και να παίρνουν.
Το album ξεκινά εντυπωσιακά με τα “Lovesick” και “Summer Leaves” , με την χαρακτηριστική στιβαρή μπασογραμμή της Melanie Coats και τα βαριά riffs του συζύγου της Dimitri να φλερτάρουν συχνά με κάτι από Alice In Chains . Οι στίχοι τους είναι αρκετά καταθλιπτικοί και εστιάζουν κυρίως στις σχέσεις ,με τα γνωστά άρρωστα φωνητικά του Dimitri. Tα άλμπουμ συνεχίζει ,χωρίς να ρίχνει καθόλου τις εντάσεις ,φτάνοντας στο “Comfortably Dumb” ,το πιο πιασάρικο κομμάτι του Anhedonia ,στο οποίο άνετα πατάς το “repeat” να το ακούσεις δέκα φορές ακομή!! To Heavy Rocks” θυμίζει αρκετά το riff του Cantrell στο “Junkhead” και φτάνουμε αισίως στο “Start Your Own Religion” το πιο rock n roll κομμάτι του δίσκου....”Start Your Own Religion, start your own disease…”. Το “So What” επίσης συγκαταλέγεται στα highlights και το άλμπουμ κυλάει ως το τέλος ,στο ίδιο ύφος , με το μάλλον αδιάφορο “Fire Escape” και τα αρκετά καλά “Flood Lights” και το ομώνυμο κομμάτι του δίσκου ,κάτι το οποίο μπορεί να κουράσει τους μη μυημένους κυρίως.
Tελικά θα μπορούσε να υπάρξει grunge ,εν έτη 2009? Οι Burning Brides , ίσως σας διαψεύσουν....ευχάριστα!
Score: 7.5/10

17 February 2009

The Constellation Branch – The Real Life , The Dream Life ,The Empty Glass

Οι The Constellation Branch είναι μία τετραμελής μπάντα από την Αριζόνα και το “The Real Life , The Dream Life , Empty Glass” είναι το ντεμπούτο άλμπουμ τους το οποίο κυκλοφορούν ανεξάρτητα. Οφείλω να ομολογήσω ότι όταν πάτησα το “play” στην πρώτη ακρόαση , ο δίσκος μου θύμισε, αισθητικά μόνο και ως concept, την τελευταία δισκογραφική δουλειά των Biffy Clyro ,”Puzzle”. Εδώ βέβαια ,όσων αφορά το μουσικό στυλ του δίσκου, έχουμε κάτι εντελώς διαφορετικό. Οι Constellation Branch μου θύμισαν έντονα έναν συνδιασμό Cave In ,Oceansize ίσως και Radiohead . Μάλιστα σε κάποια κομμάτια θα ορκιζόμουν ότι άκουγα τον Thom Yorke να ερμηνεύει πάνω σε πιο κλασικές progressive δομές ,κυρίως στα κομμάτια “Recreation In Sleep” και ‘Electric Light” , λόγω της εκπληκτικής αρχικά ομοιότητας με τη φωνή του τραγουδιστή τους Jordan Cruz. Φυσικά δεν λείπουν και οι δυνατές στιγμές ,με το "The Empty Glass" να αποτελεί ένα από τα δυνατότερα κομμάτια , με τα growling φωνητικά του Jordan Cruz και τις φουζιόρικες κιθάρες.

Το “The Real Life , The Dream Life , Empty Glass” είναι ένα συνεχές άλμπουμ όπου το ένα κομμάτι διαδέχεται το άλλο ,χωρίς διακοπές . Στιχουργικά , δίνει ιδιαίτερο βάρος στα προβλήματα των σχέσεων ,ειδικά στο “The False Awakening” το οποίο χωρίζεται σε τρία μέρη, αλλά και σε άλλα φλέγον ζητήματα , όπως π.χ. τον πόλεμο . Το ύφος των στίχων είναι αρκετά σπαρακτικό ,χαρακτηριστικό είναι το κομμάτι “Βlack Hole” όπου αναφέρεται στον όλεθρο του πολέμου , μέσα από τα μάτια ενός παιδιού. Πολύ συγκινητικό επίσης το “The Dream Sequence” όπου μπορεί να ξυπνήσει έντονες μνήμες...

Εντέλει....Πατήστε το “play” και χαθείτε...

Score: 7.6/10

16 February 2009

NICKEL EYE - The Time Of The Assassins

Όπως και άλλα μέλη των Strokes έτσι και ο μπασίστας τους Nikolai Fraiture αποφάσισε και αυτός με την σειρά του να κάνει ένα δικό του project. Το όνομα αυτού είναι Nickel Eye και το πρώτο τους άλμπουμ, που μόλις κυκλοφόρησε, ονομάζεται “The Time of the Assassins”.
Είναι απολύτως φυσιολογικό να έχουν κάτι από Strokes αλλά γενικώς δεν πέφτουν στην παγίδα να τους αναμασήσουν. Εκτός από το Garage και Indie ύφος τους, φλερτάρουν και με Αμερικάνικη Folk, Blues ακόμα και με Reggae Ska. Ο ήχος τους είναι ηλεκρο-ακουστικός και δεν fuzzάρουν παρά μόνο σε ένα κομμάτι (Dying Star).
Προσωπικά μου θύμισαν διάφορα (εκτός από Strokes) όταν τους άκουσα για πρώτη φορά. Λίγο Violent Femmes (πιο πολύ λόγω ήχου), λίγο Bob Dylan, λίγο Beck από το “One Foot in the Grave” και λίγο Leonard Cohen στο κομμάτι που κλείνει το άλμπουμ.
Εκτός από το μπάσο, την φυσαρμόνικα και κάποιες κιθάρες, ο Fraiture έχει αναλάβει εξολοκλήρου και τα φωνητικά. Σε γενικές γραμμές η φωνή του είναι αρκετά καλή αν και λίγο μονότονη. Σε κάποια κομμάτια εναρμονίζεται άψογα και σε κάποια άλλα όχι και τόσο.
Γενικώς το άλμπουμ είναι καλό. Έχει και καλές και μέτριες στιγμές . Το σίγουρο πάντως είναι ότι υπάρχουν αρκετά κομμάτια που σου κολλάνε στο μυαλό, τόσο ώστε να τα σιγοτραγουδάς που και που.
Highlights: You and Everyone Else / Back From Exile / Dying Star

Βαθμολογία: 6,5 / 10

14 February 2009

Mastodon - Crack the Skye (Out 24/03/09)



24 Μαρτίου είναι η τελική ημερομηνία της επίσημης κυκλοφορίας του Crack the Skye.
Αναμένουμε με αγωνία!


Mastodon's new album "Crack the Skye" hits stores March 24.


11 February 2009

BURST - Lazarus Bird

Τον Σεπτέμβρη του 2008 οι Burst κυκλοφόρησαν το νέο τους άλμπουμ “Lazarus Bird”. Πιο ώριμοι και πιο Progressive από ποτέ οι Σουηδοί κατάφεραν να ξεπεράσουν τους εαυτούς τους και να κυκλοφορήσουν τον καλύτερο τους δίσκο μέχρι σήμερα.
Οι δύο πρώτες δουλειές τους δεν με ενθουσίασαν και πολύ. Αλλά μετά την κυκλοφορία του “Prey on Life” το 2003, ανέβηκαν αρκετά σκαλοπάτια και σε αυτό βοήθησε που προσθέσανε Progressive στοιχεία στον ωμό Metal-Core / Grind ήχο του παρελθόντος. Με την είσοδο τους στην Relapse records άρχισαν να περιοδεύουν με μπάντες τεράστιου βεληνεκούς και συγκεκριμένα με τους Mastodon και τους Dillinger Escape Plan. Πιστεύω ότι αυτό έπαιξε καθοριστικό ρόλο για την μετέπειτα πορεία τους και είχε ως αποτέλεσμα την κυκλοφορία του “Origo” (2005). H στροφή τους στο Metal-Core τύπου Mastodon και γενικά η στροφη τους στο Progressive Metal, τους έκανε να βρουν τον ήχο που πραγματικά είναι φτιαγμένοι να παίζουν.
Και μετά από όλα αυτά, επέστρεψαν το 2008 για το τελειωτικό χτύπημα. Οι επιρροές τους στο “Lazarus Bird” είναι εμφανείς: King Crimson, Mastodon, Neurosis ακόμα και Pink Floyd σε ορισμένες στιγμές. Παρόλα αυτά όμως έχουν διαμορφώσει ένα αρκετά προσωπικό ήχο που τους κάνει να ξεχωρίζουν από πολλές άλλες Metal-Core / Progressive μπάντες.
Αν συνεχίσουν με αυτούς τους ρυθμούς, τους βλέπω σε μερικά χρόνια να βγάζουν και αυτοί χαυλιόδοντες!

Βαθμολογία: 8 / 10

Sample

(added to my Top 20 list of 2008)

THE PAINS OF BEING PURE AT HEART-The Pains Of Being Pure At Heart

Η ολοκαίνουρια κυκλοφορία και debut album των Νεο'υ'ορκέζων Pains Of Being Pure At Heart απέσπασε εξαιρετικά σχόλια από πάρα πολλούς δισκοκριτικούς , όμως ποιός είναι ο λόγος αυτού του άκρατου ενθουσιασμού ? Ειλικρινά δεν μπορώ να δώσω μια απάντηση . Η μπάντα θα μπορούσε εύκολα να είναι επιτυχημένη στα 80's ίσως και στις αρχές των 90's . O ήχος τους Indie/Pop . H μουσική τους είναι σα να ακούς Smiths στον γενικότερο ήχο και Cure κάποιες φορές στο κιθαριστικό κομμάτι - σε κάποια riffάκια . Αυτές οι δύο μπάντες μαζί , με μπόλικη fuzzίλα στην κιθάρα , εάν μπορούσαν να γίνουν ένα θα ήταν οι Pains Of Being Pure At Heart . Eυδιάκριτες είναι οι επιρροές τους από Ride , Wedding Present και Field Mices . Ήχος που ίσως θα προκαλούσε αίσθηση σε κάποιον με αυτά τα ακούσματα , αλλά μήπως αυτός ο κάποιος θα είχε μείνει λίγο πίσω μουσικά ? Ακόμα και ο Morrissey φέτος απέκτησε τον πιο rock ήχο που είχε ποτέ του.....Όλα τα κομμάτια ακούγονται το ίδιο και δεν μπορώ δυστυχώς να ξεχωρίσω κάποιο . Ακόμα και τώρα τον ακούω για 6η φορά μήπως και διακρίνω κάτι απρόσμενο , ακούσω κάποιο κομμάτι , ένα riffάκι , οτιδήποτε που δεν πρόσεξα , να πω έστω μια καλή κουβέντα για αυτούς . Ανάμεσα σε όλα αυτά θετικό είναι πως ο δίσκος έχει πολύ καλή παραγωγή , παραγωγάρα θα έλεγα και είναι ποιοτικά τέλειος - που να μην είχαν δηλαδή....Άλλο ένα θετικό που θα μπορούσα να αναφέρω είναι πως οι εισαγωγές τους είναι πολύ ενδιαφέρουσες , σε κάνουν να περιμένεις κάτι δυνατό που όμως ποτέ δεν έρχεται . Κάνουν την είσοδό τους τα φωνητικά του Kim Berman , frontman της μπάντας , και αυτές οι παλιομοδίτικες κιθάρες (τίγκα fuzz) σε λιγάκι πιο σκληρό ήχο , και το 'Contender' , που είναι και το πρώτο track του δίσκου , δεν αφήνει καμμία εντύπωση . Θα δανειστώ μια έκφραση από το Hedwig & The Angry Inch όπου ο τραγουδιστής-τραβέλι της μπάντας περιγράφει τον εαυτό του ως 'girly boy who became the internationally ignored song stylist ...' για να περιγράψω την φωνή του κυρίου Berman . Προχωρόντας στα επόμενα κομμάτια 'Come Saturday' , 'Young Adult Friction' , 'This Love Is Fucking Right!' συνειδητοποιείς πως ο δίσκος είναι τελείως μονότονος . Καμμία σχέση με το πολύ ποιητικό όνομά τους που σε παραπέμπει σε χρόνια αθωότητας και αγαπησιάρικα συναισθήματα , που καλά έκαναν και τον επέλεξαν και τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα ίσως και να ταιριάζει απόλυτα με τον ήχο τους . Είναι back in time . Αν κάποιος μου έβαζε αυτό το δίσκο χωρίς να μου πει τι ακούω θα ρώταγα σε ποια δεκαετία βρισκόμαστε?????Συνεχίζει ο δίσκος με τα 'The Tenure Inch' , 'Stay Alive' , 'Everything With You' , 'A Teenager In Love' ... ακόμα το ίδιο . Τι ? Αλλάξαμε κομμάτι ? Πότε φτάσαμε στο 8ο track ? Να αναφέρω πως στα vocals συμμετέχει και η Peggy Wang , η οποία έχει αναλάβει τα keyboards στη μπάντα . Γεγονός πάντως αποτελεί πως και τα keyboards και τα φωνητικά της προσθέτουν στην μπάντα παραπάνω παιδικότητα . Ας μην επεκταθώ και αναλύσω το πόσο πολύ δεν ταιριάζει , σε ορισμένα κομμάτια , η φωνή της με του Berman . Το album τερματίζει με τα 'Hey Paul' και 'Gentle Sons' και δεν κρύβω πως στο τελευταίο track πήρα μια τζούρα από το 'Psycho Candy' των Jesus & Mary Chain αλλά είναι τόσο μικρή η τζούρα που.....hey mon!....... Στρίψε άλλο ένα....

3.2/10

10 February 2009

7/3/09 AMENRA Live @ Texas Necropolis (Ex Underworld)

Sepultura - A-Lex

Φυσικά, το πρώτο πράγμα που σου έρχεται στο μυαλό στο άκουσμα της λέξης Sepultura είναι ο Max Cavalera. Και πως να μην συμβαίνει αυτό, όταν ο Max έχει καταφέρει να συνδέσει τόσο πολύ το όνομά του με την ιστορία, αλλά και την εν γένει παρουσία της μπάντας. Είναι σαν να μου λες, Iron Maiden χωρίς τον Dickinson (όλοι θυμόμαστε την αποτυχημένη απόπειρα). Μ'αυτά και μ'άυτα λοιπόν, οι υπόλοιποι Sepultura, έχοντας αντικαταστήσει τα 2 αδέρφια Cavalera σε drumms και φωνητικά παρουσιάζουν την ενδέκατη στουντιακή δουλειά τους.
Εκ πρώτου ακούσματος, δείχνουν ότι έχουν αποτινάξει απο πάνω τους το βαρύ παλτό που τους έχει φορέσει ο Max και τους οδήγησε στην αδιαφορία του κοινού και την αφάνεια όλον αυτό τον καιρό. Προσπαθούν να δείξουν ότι μπορούν και χωρίς αυτόν και ότι δεν ήταν το Α και το Ω. Στο κομμάτι των drumms, ο αντικαταστάστης του Igor είναι άξιος κατα τη γνώμη μου και νομίζω οτι καλύπτει πλήρως το κενό του βενιαμίν Cavalera. Απο την άλλη, τα φωνητικά δεν είναι άσχημα, ο αντικαταστάστης Derrick Green εισάγει το δικό του στυλ(κι αυτό είναι σίγουρα υπέρ του), αλλά το τελικό συμπέρασμα είναι ένα: Sepultura = Max.
Ο δίσκος κινείται στην μετριότητα και το μόνο δίλημμα που μπορεί να έχει κάποιος είναι αν το album είναι πράγματι τόσο βαρετό ή αν είναι χειρότερο. Με διάρκεια σχεδόν μια ώρα και 18 κομμάτια περιμένεις να ξεχωρίσεις τουλάχιστον 2-3. Τελικά τα κατάφερα, και ξεχωρίζω τις ορχηστρικές στιγμές των ομόνυμων με τον τίτλο κομματιών που είναι δίλεπτα, καθώς και τη διασκευή στη σημφωνία του Beethoven. Κατα τ'αλλα είναι ένα απο τα σπάνια παραδείγματα στην ιστορία της μουσικής, όπου ένας δίσκος αποτελείται απο κομμάτια που απλά υπάρχουν για να γεμίσουν το cd και να μπορέσει να κυκλοφορήσει. Δυστυχώς , οι Sepultura εγκλωβίζονται στο να προσπαθούν να αποδείξουν ότι και χωρίς τον Max μπορούν να παίξουν τη μουσική που παίζαν πριν 15 χρόνια. Σε πολλές στιγμές το album μας θυμίζει το Chaos A.D. Περσινά ξινά σταφύλια δηλαδή. Και σε ένα έιδος μουσικής που έχει χάσει πλέον την αίγλη του, οι Sepultura οφείλουν να παίξουν και καμιά άλλη νότα...
ΑΑΑΑ! Και να αλλάξουν και όνομα!
Βαθμολογία: 3.5/10

Oι Pearl Jam έτοιμοι να ηχογραφήσουν το νέο τους άλμπουμ

Οι Pearl Jam μπαίνουν στο στούντιο να ηχογραφήσουν το νέο τους άλμπουμ!Παραγωγός τους θα είναι ο Brendan 'O Brien υπεύθυνος και για παλιότερες δουλειές της μπάντας . Επίσης σύμφωνα με τις πληροφορίες οι Pearl Jam δεν ανανέωσαν το συμβόλαιο με την J Records όπου κυκλοφόρησαν το τελευταίο ομώνυμό τους άλμπουμ και σκοπεύουν να κυκλοφορήσουν το νέο τους άλμπουμ αυτόνομα , το οποίο αναμένεται το φετινό καλοκαίρι .
Εκτός από το νέο άλμπουμ περιμένουμε την επανακυκλοφορία του Ten τον Μάρτιο ,σε τέσσερις διαφορετικές εκδόσεις όπου θα συμπεριλαμβάνονται ,remix των κομματιών του Ten (οι πηγές λένε από τον Brendan 'O Brien) ,ένα DVD από το MTV unplugged όπου επίσημα δεν είχε κυκλοφορήσει ποτέ ,καθώς και ένα live τους το '92 στο Magnuson Park του Seattle .

09 February 2009

Lord 13...AND KNOWN ASSOCIATES FOR AUDIO ANARCHY - Friday, the 13th 2009, live at AN Club

Οι Lord 13 γιορτάζουν τα 10 χρόνια τους αυτή την Παρασκευή και 13, -πού αλλού- στο ΑΝ CLUB στα Εξάρχεια.
Θα απολάυσουμε ενα ξεχωριστό επετειακό event με εκλεκτούς καλεσμένους απο γνωστά ονόματα της ελληνικής σκηνής όπως οι Nightstalker, Engine V, Earthbound κ.α..
Το live θα χωρίζεται σε 2 μέρη: το ακουστικό και το heavy, ενω τη μονοτονία των ενδιάμεσων παύσεων θα καλύψουν απο τα deck του ΑΝ τα παιδιά του Monolith Crew.

Είσοδος : 8 EURO

Η συναυλία θα ξεκινήσει στις 10:00.

Εννοείται ότι τέτοιες συναυλίες απλά ΔΕΝ ΧΑΝΟΝΤΑΙ!!!


08 February 2009

THE (INTERNATIONAL) NOISE CONSPIRACY - The Cross Of My Calling

Και τι έγινε αν ο καπιταλισμός έκλεψε την παρθενιά μου???!!!!!
Απολαμβάνοντας ένα τιραμισού σαντιγί στο ρετιρέ του υπερπολυτελούς 150όροφου πύργου μου, ξαφνικά ακούγεται μία γνώριμη φωνή από το παρελθόν. "Τι είναι αυτά που κάνεις ρε καπιταλόσκυλο?"
Ξεχασμένοι εδώ και 4 χρόνια μετά την τελευταία τους δισκογραφική δουλειά Αrmed LoveNOISE CONSPIRACY με ένα album κομμένο και ραμμένο για τις απαιτήσεις των καιρών και των ημερών κρίσης που περνάμε, έρχονται να ξεκαθαρίσουν το τοπίο της euro rock n' roll σκηνής.
Οι σουηδοί μαρξό-σιτουεσιονιστές με μπροστάρη ποιον άλλον απο τον Dennis Lyxzen ( πρώην REFUSED), βγάζουν τα εσώψυχα τους για την κατάντια της κοινωνίας.Μεγάλη ειρωνία αποτελεί το γεγονός οτι ο νέος δίσκος των ΙΝC δημιουργήθηκε στα Sunset Sound Studios του Hollywood, γνωστά και απο την θητεία των υπερθεών Doors εκεί.
Το Cross of my calling ήδη τριών μηνών παλιό αφήνει στο παρελθόν τα στοιχεία garage της μπάντας και με ελάχιστες αναλαμπές καταφέρνει να σε αφήσει δυστυχώς ασυγκίνητο.Το μόνο τραγούδι πού καταφέρνει και ξεχωρίζει για εμένα είναι το Child of God, το οποίο μας φέρνει στη θύμηση τα αξιοθαύμαστα φωνητικά του Lyxzen αλλά σε πολλή ασθενέστερη μορφή.Γενικά δίσκος ήπιος με φωνητικά εμφανώς συμμαζεμένα και τις κιθαριστικές λειτουργίες υποτονικές, εώς και βαρετές δίχως κανένα σοβαρό ξέσπασμα καθόλη την διάρκεια.Το χαλαρό μοτίβο και τα γενικά μικρής διάρκειας τραγούδια νομίζεις ότι σε βοηθούν να ξεφορτωθείς ήσυχα και γρήγορα τον δίσκο αλλά μάλλον χάνεις καθώς το Τhe Cross of my Calling (8.30 min) που αποτελεί και το τελευταίο track έρχεται να γιγαντώσει τις μεγαλοκιλοβατόρες αδράνειας που στοίχειωναν τον εγκέφαλο σου όλη την ώρα.
Έκπληξη πάντως δημιοyργούν κομμάτια όπως το Interlude kαι το Arm Yourself με τα funky riffakia τους και τον χορευτικό "κουνά τον κωλαράκο σου" ρυθμό τους.Απογοήτευση το τραγούδι Washington Bullets, μια αντιγραφή παρωδία τοu Guns of Brixton (Clash).
Τέλος για να μην το κάψουμε το συγκρότημα που όπως και να το κάνουμε έχει αφήσει μία ιστορία και μερικές τραγουδάρες στο ενεργητικό του καλό θα ήταν να αναφεθεί το όνομα του μπασίστα Ιnge Johansson ,o oποίος είναι ο μοναδικός που σώζεται απο αυτό το ολοκαύτωμα της Στοκχόλμης και όλο το bubblegum rock ύφος που παρουσίασαν οι ΙΝC.Ένα καλό παράδειγμα είναι το Black September όπου εκεί φαίνεται ο άνθρωπος ότι κανει καλά την δουλειά του.Επίσης σεβαστός και ο παραγωγός Rick Rubin (τζουτζούκος για όσους τον έχουν κοζάρει) με την πολυετή συνεργασία του με Beastie Boys και Johnny Cash.
Aν και είχαμε συνηθήσει τους INC πιο άγριους, απότομους και άμεσους, τώρα απλώς αγγίξαν το απόλυτο μέτριο.

Βαθμολογία.............5,0/10

Live Report - My Sleeping Karma - Brotherhood Of Sleep - 1000mods @ AN Club 7/2/2009

Πηγαίνοντας χτες στο ΑΝ, ειλικρινά δεν περίμενα να δω και το πιο δυνατό live της ζωής μου. Οι My Sleeping Karma δεν είναι ακριβώς η μπάντα που λέμε ότι "βαράει". Κόσμος δεν υπήρχε πολύς( αν και περίμενα περισσότερους), χαλαρή ατμόσφαιρα, μπιρίτσα και περιμένουμε. Ξεκίνημα με την παρέα απο το Χιλιομόδι, πάντα δυνατοί, φρόντισαν να μας προθερμάνουν δεόντως για τη συνέχεια με την πολύ καλή παρουσία τους. Στη συνέχεια οι Brotherhood Of Sleep ανέβηκαν στην σκηνή για να μας προετοιμάσουν για αυτό που θα ακολουθούσε. Το instrumental μυστικιστικό ταξίδι είχε ξεκινήσει. Και κει που έλεγα, τώρα θα χαλαρώσουμε με τους τελευταίους, οι Γερμανοί My Sleeping Karma έπαιξαν πολύ πιο δυνατά απ'ότι θα περίμενε κανένας, τα "σπάσαν" για τα δεδομένα του ήχου τους και σίγουρα κέρδισαν τις εντυπώσεις. Αρκετά καλό live που σίγουρα άξιζε να δει κάποιος.

07 February 2009

PONI HOAX-Images Of Sigrid

Δε θα παρουσιάσω νέα κυκλοφορία αλλά μια του 2008 που ανακάλυψα λίγες μέρες πριν και ειλικρινά λυπάμαι πολύ γιαυτό.Κύριος λόγος γιατί η μπάντα ήρθε πριν μερικούς μήνες στο Fuzz και από ότι άκουσα είχαν πολύ περιορισμένο κοινό.
Δεύτερος λόγος γιατί σίγουρα θα το έβαζα στα καλύτερα album που άκουσα το 2008 . Συνολικά ο δίσκος είναι πάρα πολύ καλός.
Μελαγχολικός σε κάποια κομμάτια γεμάτος ηλεκτρονικά στοιχεία , με κέρδισε από την πρώτη κιόλας στιγμή και από τότε δεν έχει περάσει μέρα που να μην τον ακούσω. Μελωδίες που για να πω την αλήθεια δεν αποτελούν πρωτοτυπία , ακούγοντας τον μπορώ να ξεθάψω όλο το φάσμα της rock / pop σκηνής του 2000. Η μπάντα μας έρχεται από τη Γαλλία και είναι η δεύτερη κυκλοφορία της μετά το 2006 με το ομώνυμο debut album τους . Ο δισκος ξεκινάει με ένα υπέρτατα μελαγχολικό κομμάτι με ηλεκτρονικό 'περιτύλιγμα' το 'Τhe Paper Bride' -κομμάτι πλυντήριο για όσους ξέρουν την έκφραση , για όσους δεν την ξέρουν ελπίζω να μην έχετε περάσει καμμία πρόσφατη ερωτική απογοήτευση γιατί δεν συνίσταται για εσάς. Ή μάλλον για εσάς συνιστάται πολύ περισσότερο.... Δημιουργεί ατμόσφαιρα από την πρώτη νότα . Εμένα προσωπικά με γέμισε συναισθήματα και ξύπνησε τον άλλο μου εαυτό . Ο δίσκος ακούγεται από την αρχή ως το τέλος , δεν βρήκα βαρετό σχεδόν κανένα κομμάτι . Το 'Pretty tall girls' είναι αξιοπρόσεχτο με πολύ δυνατές κιθάρες αλλά τα φωνητικά πάντα σε σκοτεινό ύφος. Η μπάσα φωνή του Νikolas Ker δε συγκαταλέγεται στις φωνές που θα λέγαμε xαρακτηριστικές όμως είναι από τα επιβλητικά φωνητικά που σε εθίζουν έτσι ώστε να μείνεις μέχρι να τελείωσει ο δίσκος . Το 'Antibodies' είναι επίσης από τα κομμάτια που ξεχωρίζουν με εισαγωγή ηλεκτρονική και σιγα σιγά εισβάλλουν τα φωνητικά και μετά η κιθάρα και τα drums , 'the world is an antiplace , alone with you...so i will forget your face,this time we're through.....' . Ακολουθεί το 'Ιmages Of Sigrid' το κομμάτι που χάρισε το όνομά του στο album με απαλές μελωδίες , ακούγεται ευχάριστα όμως στερείται της δυναμικής των υπολοίπων . Επόμενο track είναι το 'You're gonna miss my love' που αν δεν είχε αυτά τα φωνητικά θα μπορούσε άνετα να ήταν σε κάποιο δίσκο των 'Killers' . Κομμάτι που ξεχωρίζει γιατί κάνει τη διαφορά στον ήχο από το σύνολο . Υπάρχει και η συμμετοχή μιας Ελληνίδας ,της Όλγας Κουκλάκη, άλλο ένα στοιχείο που κάνει το δίσκο ενδιαφέρον .Στο 'Τhe soundtrack of your fears' η υπέροχη φωνή της κυριαρχεί υποτονικά και ταυτόχρονα πολύ γλυκά . Τα επόμενα tracks που ακολουθούν είναι επίσης όμορφα και χρησιμοποιώ αυτή τη λέξη γιατί βρίσκω αυτόν τον δίσκο πολύ όμορφο και όχι δισκάρα . Το album κλείνει με το 'Faces in The Water' , το μοναδικό που δεν τράβηξε την προσοχή στα αυτιά μου .Έχει διάρκεια 13.37' , το οποίο σταματάει ξαφνικά κάπου στα 3.20' και ξαναξεκινάει για να παρατίνουν τη διάρκειά του με έναν μονότονο ήχο χωρίς κανένα λόγο ύπαρξης . Θέλω να γυρίσω πίσω το χρόνο και να πάω στο Fuzz , δυστυχώς ο χρόνος γυρνάει μόνο στο lost ....

8,9/10

LIVE REPORT: Kreator @ E.K. Athens 6/2/09 (The Day After)

Θα μπορούσα να γράψω κατεβατά για το χθεσινό live των Kreator αλλά επειδή τα πολλά λόγια είναι φτώχια και μόνο η ουσία μετράει, θα πω τα πάντα όλα μόνο με μια λέξη:

ΓΑΜΗΣΑΝΕ!!! \m/


Α…και κάτι άλλο: Ο Ventor παίζει να είναι ο καλύτερος thrash drummer μετά τον Lobardo.

Watch Video (Δεν έχει καλό ήχο, αλλά από το τίποτα...)*

*(Γενικά ο ήχος δεν ήταν πολύ καλός και για αυτό έφταιγε ο χώρος που ήταν ένα Hangar.)

06 February 2009

THE QUEMISTS - Join the Q (label:Ninja Tune)

Πρώτη φορά προσθέτω label σε μια κριτική μου για αυτούς που γνωρίζουν τί σημαίνει Ninja Tune,για να προ'ι'δεάσω το είδος . Στο ξεκίνημα της μουσικής τους πορείας οι Quemists ήταν μια rock μπάντα, μη πω μπαντούλα . Συνολικά τρία άτομα : μπάσο , drums και κιθάρα. Το 1997 εκδηλώσανε το ενδιαφέρον τους για την Drum n' Bass και αποφασίσανε να παντρέψουνε τις δύο αγάπες τους . Έτσι γεννήθηκε η μπασταρδεμένη μουσική τους D n' B μαζί με rock. Διακρίνει κάποιος εύκολα , ακούγοντας τον ήχο τους , πως τρέφουν συναισθήματα και για τα δύο είδη ακριβώς στο ίδιο επίπεδο πάθους . Δεύτερη επίσημη κυκλοφορία για τουs Qemists , το Join the Q πριν από μερικές μέρες , πρώτη ήταν ένα remix των Coldcult το 2005 (Everything is under control) , η οποία έχει από το πιο δυνατά intro που έχω να ακούσω εδώ και αρκετό καιρό . Εναρκτήριο κομμάτι είναι το 'Stompbox' , πολύ δυνατό μπάσο και drums , με ενναλαγές εκρηκτικές κιθαριστικά και εννοείται πως το d n b beat ρέει σε αφθονία . Δεύτερο κομμάτι που με αφήνει απλά ά φ ω ν η είναι το 'Lost Weekend' . Ο λόγος του ενθουσιασμού μου είναι η απίστευτα εύστοχη συνεργασία τους με τον Μike Patton ,για τον οποίο δεν χρειάζεται να κάνω λόγο , ούτε καν να εξηγήσω πως ότι βγαίνει από το στόμα του γίνεται χρυσάφι . Ο απόλυτος frontman Μike Patton , το απόλυτο αρσενικό της μουσικής (εντάξει είμαι και κοπέλα δεν μπορώ να συγκρατηθώ!!!) χαρίζει πολλούς πόντους σε αυτόν το δίσκο . Ένα κομμάτι που κάθε dj θα χαιρόταν να ανακαλύψει γιατί είναι τόσο beatάτο και ταυτόχρονα τόσο σκληρό σαν να συγκρούονται δύο μουσικοί πλανήτες και να τερματίζει η μάχη ισσοπαλία . Το καλύτερο track του δίσκου με μεγάλη διαφορά από τα υπόλοιπα , τρελλά riffs με d n b beats , ένα κομμάτι 10/10. Άλλη μια συνεργασία έκπληξη είναι αυτή του Wiley ,για όσους δεν τον γνωρίζουν είναι το πρόσωπο που συνεργάστηκε με τον Dizzy Rascal στο ξεκίνημά του και έγινε τόσο επιτυχημένος στο είδος του , μουσικός παραγωγός και ΜC . Το κομμάτι φέρει τον τίτλο 'Dem Na Like Me' , έχει Βrit Hop ήχο o οποίος είναι δεμένος τέλεια με κιθαριστικές παραμόρφώσεις . Συμμετοχή στoν δίσκο έχει και η Jenna G αλλά το όνομά της δεν αποτελεί έκπληξη αφού ουσιαστικά βρίσκεται να πατάει πάνω στο είδος της , την d n b , και να εκτοξεύει τον συγκεκριμένο ρυθμό στα ύψη . Αυτόματα το 'On The Run' γίνεται το πρώτο singlάκι εφόσον η Jenna G χαρίζει τη φωνή της και γίνεται από τα καλύτερα tracks του δίσκου . Μέτρια κομματια είναι τα S.W.A.N.G και S.W.A.N.G (Intro) που σε κρατάνε για ακόμα λίγο στη σκέψη πως ο δίσκος είναι πάρα πολύ καλός . Δυστυχώς από αυτό το σημείο και για τα επόμενα κομμάτια που ακολουθούν , πέντε στο σύνολο , πέφτουμε από το αδιάφορο στο κουραστικό........Πατάω το stop και ξαναακούω το 'Lost Weekend'......

5,8/10