30 October 2009

VERACRASH - 11:11

Μια από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις της χρονιάς μας έρχεται από την Ιταλία. Οι Μιλανέζοι Veracrash κυκλοφόρησαν φέτος το ντεμπούτο τους "11:11" (έχουν κυκλοφορήσει και ένα EP το 2006). Ακούγοντας το άλμπουμ για πρώτη φορά έχεις την εντύπωση πως ακούς κάποιο νέο side-project του Josh Homme. Άνετα θα μπορούσα να τους χαρακτηρίσω σαν τους Ιταλούς Queens of the Stone Age. Ο ρυθμός, μαζί με τα φωνητικά και τις εναλλαγές των κοφτών riffs, αποτελούν το σήμα κατατεθέν τους, ταυτίζοντάς τους αμέσως με τους QOTSA. Το παίξιμό τους είναι άψογο. Η ικανότητα τους στην σύνθεση δεν γίνεται να περάσει απαρατήρητη. Το τελικό αποτέλεσμα σε αφήνει με ανοικτό το στόμα, κάνοντάς σε να αναρωτιέσαι «μα τι στο καλό συμβαίνει στην γειτονική μας χώρα;». Το "11:11" είναι ένας από τους πιο συναρπαστικούς δίσκους που άκουσα φέτος. Αν είναι έτσι το ντεμπούτο τους αναρωτιέμαι πως θα είναι το επόμενό τους. Αν το χειριστούν έξυπνα και συνεχίσουν σε αυτό το ύφος, φτιάχνοντας άλμπουμ σαν και αυτό, τότε η επιτυχία είναι απλά ζήτημα χρόνου. Το μέλλον τους ανήκει αναμφισβήτητα.
Κομμάτια σαν τα "Santa Sangre", "Broken Teeth, Golden Mouth", "Miseducation", "Beyond The Grave" και "Jeeza" δεν αφήνουν κανένα περιθώριο μη ταύτισής τους με τους QOTSA. Χειμαρρώδεις, καταιγιστικά, μελωδικά, άρτια εκτελεσμένα, σε παρασύρουν μαζί τους χαρίζοντάς σου την απόλυτη μουσική ικανοποίηση. Το "Russian Roulette" (με γυναικεία lead φωνητικά) μαζί με τα instrumental "Snakes For Breakfast" και "Perceptive Tollage", σε οδηγούν σε πιο post κατευθύνσεις, δίχως όμως να αλλάζουν ταυτότητα, με αποτέλεσμα να μην χάνεται αυτή η "QOTSA" αίσθηση.
Το "11:11" είναι ένα άλμπουμ που συνιστώ ανεπιφύλακτα σε όλους τους λάτρεις της καλής Rock μουσικής. Οι Veracrash είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα μπάντα με πολλές δυνατότητες που περιμένουν να ανακαλυφθούν και να ακουστούν από όλους μας, ανταμείβοντάς μας με τον καλύτερο τρόπο.

Βαθμολογια: 8,5/10

28 October 2009


27 October 2009

SHRINEBUILDER - Shrinebuilder


Η αναμονή έλαβε τέλος (επιτέλους). Η υπερδισκάρα των Shrinebuilder κυκλοφορεί επίσημα από σήμερα και δεν έχω σκοπό να πω πολλά λόγια, μιας και έχω μείνει speechless!
4 θεοί του Αμερικανικού Heavy Rock ένωσαν τις υπερδυνάμεις τους και έφτιαξαν αυτόν τον δίσκο-«Ναό» (σαν καλοί "shrinebuilders" που είναι) για να μπορούμε να τους λατρεύουμε εκεί ελεύθερα.
Τα θεμέλια πολύ βαριά. 5 «τσιμεντοκολόνες» που θα ζήλευε και ο καλύτερος «μηχανικός». 5 αριστουργήματα μεγάλης εμπνεύσεως…

Οι Αρχιτέκτονες / Θεοί:
Wino (Saint Vitus, The Obsessed, Spirit Caravan): κιθάρα / φωνή
Scott Kelly (Neurosis, Tribes of Neurot, Blood and Time): κιθάρα / φωνή
Al Cisneros (Om, Sleep, Asbestosdeath): μπάσο / φωνή
Dale Crover (Melvins, Altamont, Men of Porn): ντραμς

Ο Ναός:
SHRINEBUILDER

Η Εταιρία:
Neurot Recordings

Ο Μηχανικός:
Toshi Kasai (Melvins, Big Business, Tool)

Τα Δομικά Υλικά:
1. Solar Benediction
2. Pyramid Of The Moon
3. Blind For All To See
4. The Architect
5. Science Of Anger

Το Αποτέλεσμα:
Ένα εξαγνισμένο Doom Stoner Αριστούργημα!!!

Σταματάω εδώ και αφήνω την βαθμολογία (και τον Scott Kelly*) να μιλήσει από μόνη της…

Βαθμολογία: 10/10


*(Δείτε στα comments το σχόλιο του Scott Kelly για τους Shrinebuilder)

26 October 2009

FUCK BUTTONS - Tarot Sport

Μόλις ένας χρόνος πέρασε από το συμπαθητικό "Street Horrrsing" και οι Fuck Buttons επέστρεψαν με τρελά κέφια βομβαρδίζοντας τα αυτιά μας με ένα νέο τους πείραμα. Το "Tarot Sport" είναι ένα από αυτά τα άλμπουμ που κολλάς άσχημα και με την μια. Σκάλες ανώτερο από το περσινό τους "Street Horrrsing", ρυθμίζοντας τις κονσόλες τους έτσι ώστε να τρυπήσουν με ηχητικά τρυπάνια το μυαλό μας χαριζοντάς μας μια ηλεκτρονική βόλτα μέσα στο τριπάτο roller-coaster τους.
Το πρώτο sound-scape ανοίγει με τους καλύτερους οιωνούς και φέρει τον εύστοχο τίτλο "Surf Solar". Από το πρώτο άκουσμα κατάλαβα ότι κάτι καλό συμβαίνει εδώ. To industrial noise σκάψιμο ενός μηχανικού τυφλοπόντικα με το όνομα "Rough Steez" τσιτώνει τις αισθήσεις και το μόνο που θες είναι να ακούσεις την επόμενη έκπληξη. Και αυτή έρχεται με το πιο χαλαρωτικό και μεθυστικό "The Lisbon Maru". Σαν να ταξιδεύεις τον γαλαξία μέσω κβαντικών αλμάτων. Και σκάνε από το πουθενά οι "Olympians" σε πιο up-tempo διάθεση δίνοντας παραπάνω ώθηση στο τρενάκι. Σειρά έχει η παράνοια του "Phantom Limb" προετοιμάζοντας το έδαφος για το "Space Mountain". Άλλος ένας εύστοχος τίτλος για ένα ακόμα opiated sound-scape. Τα κβαντικά άλματα συνεχίζονται ώσπου να βρεθούμε στον τελευταίο προορισμό. Τελευταία στάση το εκπληκτικό "Flight Of The Feathered Serpent". Καλειδοσκοπικές εικόνες περνούν γρήγορα από μπροστά σου σε αυτό το interstellar overdrive.
Η βόλτα στο κβαντικό roller-coaster των Fuck Buttons έλαβε τέλος. Πρέπει να κατέβω αλλά δεν θέλω. Επιχειρώ δεύτερη βόλτα στο καπάκι. Όταν κατέβηκα ήμουν αρκετά ζαλισμένος ώστε να επιχειρήσω ακόμα μια. Δεν άντεξα όμως στο να μην παρασυρθώ ξανά.
I’ve jumped way beyond the Red Line into uncharted space. Frack Me!

Βαθμολογία: 8,5/10

23 October 2009

THE VANDELLES-Del Black Aloha


Οι Raveonettes παρέα με τους APTBS και με ξύδια παίζει να γράφανε ανάλογο δίσκο . Και είναι σα να το βλέπω μπροστά μου .'Ηey Sharin , pass me the beer ...and the cocaine...'
'Fuck off Oliver..this is all MINE'. Εντάξει το παρατράβηξα..Δεν είναι μέσα στην τρελλή τσίτα ο δίσκος , βρωμάει όμως αλκοόλ αυτή η υπέροχη shoegazila , ναι , έχω ένα crush με το είδος γενικά αυτό τον καιρό . Σήμερα λοιπόν φρόντισε ο κύριος Mud να μου υπενθυμίσει αυτή την κυκλοφορία και δεν άντεξα ... Κάποιος με έχει ματιάξει τελευταία και δεν θυμάμαι πολλά. Έβαλα στην άκρη όλες μου τις προτεραιότητες για review για να πω απλά δύο λόγια για τους Vandelles . Σας σόκαρα ε? ΟΧΙ , δεν θα πω για τους Vandelles ,μη χαίρεστε , για εμένα θα πω πάλι . Μου αρέσει απίστευτα να παρακολουθώ μια δολοφονία σε ταινίες και σειρές , γενικά τον τρόπο που γίνεται τελικά το έγκλημα . Ειδικά όμως λατρεύω το σημείο που ο δολοφόνος έχει όρεξη για κουβεντούλα με το θύμα του ελάχιστα πριν αρχίσει να κυλάει το αίμα και το θύμα είναι έτοιμο να χάσει και την τελευταία του ελπίδα για σωτηρία .Φυσικά και σιχαίνομαι τις στιγμές που εισβάλει κάποιος και σώζει το μελλοντικό πτώμα . Εκεί σταματάω να παρακολουθώ , δε με αφορά η συνέχεια . Συμπτωματικά σε ένα δίσκο μου συμβαίνει σχεδόν το ίδιο .Αν δεν κυλήσει αίμα , δεν δίνω αστεράκι ούτε για πλάκα . Αν σωθεί η ακρόαση από άλλο δίσκο ο προηγούμενος δεν υπήρξε ποτέ . Το Del Black Aloha δε δολοφονεί ακριβώς όμως θα μπορούσε άνετα να αποτελέσει την κουβεντούλα που περιέγραψα παραπάνω .Περιέχει και το κομμάτι 'California Killer' που κολλάει απίστευτα στο θέμα μου . Αν η κουβεντούλα είναι και έξυπνη κιόλας και όχι τύπου 'You are going to die , face it' τότε για εμένα αποτελεί όλο το peak της υπόθεσης . Για κάτι τέτοιες μαλακισμένες λεπτομέρειες έχω γεννηθεί , το ξέρω . Ξέρω επίσης πως αυτό το album είναι καλός πρόλογος για να αρχίσεις να πίνεις ...και να αρχίσεις να κουνάς και το κεφάλι φυσικά . Επίσης ξέρω πως το crush μου έχει κολλήσει το κεφάλι επικίνδυνα .Καινούριο επεισόδιο Dexter , shoegaze , noise , τσιγάρο . Πως λέμε δουλειά , σπίτι , σπίτι , δουλειά ?Ε , κάτι ανάλογο έχω πάθει..Δεν ξέρω ίσως να μου φύγει όμως το θέμα μου με την κουβεντούλα μάλλον δε θα το ξεπεράσω ... Αν έχει κάποιος να μου προτείνει καμμιά ψαγμένη τέτοια ταινία που να μην έχω ανακαλύψει θα με εξιτάρει ιδιαιτέρως . Εγώ την πρότασή μου για σήμερα την έκανα πάντως και πριν καν ξημερώσει...

8.2/10

22 October 2009

"SUCH HAWKS SUCH HOUNDS" Scenes From the American Hard Rock Underground (DVD)

Το "SUCH HAWKS SUCH HOUNDS" είναι ένα ντοκιμαντέρ για την Underground Heavy Rock σκηνή της Αμερικής και της μετεξέλιξής της, από τα 70’s έως και σήμερα, σε αυτό που ονομάζουμε Stoner, Desert Rock, Doom, Psychedelic Punk Rock κλπ. Πολύ ενδιαφέρον για τους φίλους του συγκεκριμένου είδους όπως επίσης και για όσους θα ήθελαν να το ανακαλύψουν και να μυηθούν σε αυτό μέσα από την ιστορία όλων αυτών των μουσικών που με το πάθος τους και την τρέλα τους κατάφεραν να το φτάσουν ψηλά, εκεί που πραγματικά του αξίζει.
Η σκηνοθεσία είναι των John Srebalus και Jessica Hundley και μας παρουσιάζουν μέσα από αυτήν την ταινία τους, ανθρώπους που έπαιξαν ιδιαίτερο ρόλο σε αυτό το μουσικό κίνημα, όπως οι:
Scott "Wino" Weinrich (Saint Vitus, The Obsessed, Spirit Caravan, The Hidden Hand), Scott Reeder (Kyuss), Matt Pike (High On Fire, Sleep), Al Cisneros και Chris Hakius (OM, Sleep), Tom Davies και Eddie Glass (Nebula), Brant Bjork (Kyuss, Fu Manchu, Che), Mario & Larry Lalli (Fatso Jetson, Yawning Man), Greg Anderson (Sunn O))), Goatsnake), Stephen O'Malley (Sunn O)))), Mark Arm (Mudhoney), Joe Preston (Earth, The Melvins, High on Fire), Bob Pantella και Chris Kosnik (The Atomic Bitchwax), Billy Anderson (μουσικός παραγωγός που έχει συνεργαστεί με ονόματα όπως: Cormorant, Eyehategod, Mr. Bungle, Red House Painters, Fantomas, Sleep), Jack Endino (από την Sub Pop) και πολοί άλλοι ακόμα , παραγωγοί, δημοσιογράφοι, φωτογράφοι, Artists & Cover Designers αλλά και μουσικοί από μπάντες όπως: Acid King, Across the River, Bardo Pond, Comets on Fire, Dead Meadow, Earthless, Mammatus, Pearls and Brass, Thrones και Pentagram.




“…what makes this documentary work is that it was born from within the scene.” - HARP

“…this ain’t no chin-scratching academic text; it’s raw live footage…” - SF Weekly

“The best documentation of our music ever done.” - Wino

“The first time anyone’s gotten the Sleep story right.” - Al Cisneros

20 October 2009

NIGHTRAGE - Wearing a Martyr's Crown

Αν και ο νυν πρωθυπουργός μας ευαγγελίζεται το σουηδικό μοντέλο διακυβέρνησης, ένας άλλος Έλληνας, ο Μάριος Ηλιόπουλος, ήδη από τις αρχές τις καινούργιας χιλιετίας είχε εφαρμόσει στο προσωπικό του όραμα, τους Nightrage, το Ελλάς/Σουηδία συμμαχία.
Έτσι το 2003 παρουσίασαν στην metal κοινότητα ένα δυναμίτη μελωδικού death metal, που ονόμασαν "Sweet Vengeance". Μια κατά την γνώμη μου, κορυφαία στιγμή του ευρωπαικού death metal. Το ντεμπούτο album ακολουθεί το 2005 ένας πιο brutal δίσκος το "Descent Into Chaos" και το 2007 ένα album με αρκετά metalcore στοιχεία, πιο πειραματικό σε σχέση με τα δύο πρώτα.
Καλοκαίρι 2009, τέταρτη κυκλοφορία και μετά τα πρώτα ακούσματα είναι προφανές ότι ο σουηδικός ήχος επανέρχεται στο προσκήνιο. Μετά από πολλαπλή ακρόαση του εναρκτήριου "Shed The Blood", καταλαβαίνεις πόσο σημαντικό είναι το πρώτο τραγούδι ενός album μιας και με το καλημέρα σου κάνει limit up στην διάθεση/ψυχολογία. "Collision Of Fate" με χαρακτηριστικά σολαρίσματα και με απρόβλεπτο τελείωμα από ακουστικές κιθάρες που θυμίζουν flamenco!! Συνέχεια με "A Grim Struggle" όπου τόννοι από heavy riffs σε καταπλακώνουν. Φοβερό break στην μέση του τραγουδιού πάλι από ακουστικές κιθάρες. Τρομερή σύνθεση το ομώνυμο κομμάτι του δίσκου, όπου ρυθμός και φωνητικά εναλλάσονται σε γρήγορο/αργό, καθαρά/brutal αντίστοιχα. Τα επόμενα δύο (Among Wolves,Abandon) δεν με χάλασαν αλλά δεν βρήκα κάτι ιδιαίτερο για να με ανεβάσουν. Αντίθετα πιο ολοκληρωμένες συνθέσεις τα "Futile Tears", "Mocking Modesty" με πολύ καλές κιθαριστικές μελωδίες. Αν και το εξώφυλλο απεικονίζει με τον καλύτερο τρόπο τον τίτλο του album, το "Wounded Angels" είναι αυτό που το ντύνει μουσικά, αφού δημιουργεί μια σκοτεινή ατμόσφαιρα και μια ενορχήστρωση που σκοπεύει κατευθείαν στα άδυτα της ψυχής. Οι ταχύτητες ανεβαίνουν επικίνδυνα και όλα τα καλούδια της σουηδικής "μαγειρικής" έχουν ανακατευτεί με επιτυχία στο "Failure Of All Human Emotions". Τα εύσημα στον πιτσιρικά drummer Jo Nunez. Κλείσιμο του album με το instrumental "Sting of Remorse" και μια δόση μελαγχολίας. Ο λόγος απλός, μιάς και η guest εμφάνιση του Gus G μου θύμισε το αρχικό line up της μπάντας, όπου μαζί με τον Tomas Lindberg (ex.At The Gates) θα αποτελούσαν αν μη τι άλλο ένα group υψηλών προδιαγραφών. Τα σχέδια της μοίρας όμως δεν αλλάζουν για κανέναν γι' αυτό πολλοί μουσικοί ήλθαν, είδαν και απήλθαν. Η τωρινή σύνθεση δείχνει δεμένη και εφόσον διατηρηθεί, εκτιμώ ότι θα δημιουργήσει σπουδαία πράγματα στο μέλλον. Έως τότε, ένα γεμάτο 7...

18 October 2009

FU MANCHU-Signs of Infinite Power

Όταν το 2004 η θρυλική Stonerrock μπάντα των FU MANCHU,είχε κυκλοφορήσει το απίστευτα μέτριο(για την ποιότητά τους) “Start the Machine”,είχα νιώσει ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με το αγαπημένο μας φορτηγάκι από την Καλιφόρνια..Εκείνο το απίθανο φορτηγάκι που είχε οργώσει Αμερική και Ευρώπη στα 90’s και μας είχε χαρίσει stoner αριστουργήματα τα οποία δεν χρειάζεται να αναφέρω βέβαια..Ο θόρυβος που έγινε ήταν μεγάλος και άναψε ένα μεγαλοπρεπές Master Malfunction στο Control Panel του boogie van..Ήταν ικανοί όμως ο Scott Hill και η παρέα του να το δουν; Και να κάνουν κάτι για να ξαναβρεί το boogie van την φόρμα του;
Ακολούθησε το πολύ μέτριο “We must obey” με το Master Malfunction να μην έχει σβήσει στο Control Panel..Κάπως έτσι φτάσαμε στην νέα τους δουλειά η οποία τιτλοφορείται “Signs of Infinite Power”.Περιττό να αναφέρω την έκδηλη περιέργειά μου,η οποία με κατέτρωγε..
Εκκίνηση με το “Bionic Astronautics”.Το boogie van βάζει την 1η στο κιβώτιο και προσπαθεί να ξεκινήσει. Επι ματαίω. Είναι φανερό ότι έχει χάσει την σπιρτάδα του(μακρινού) παρελθόντος.Σέρνεται.Φοβερά μέτριο. Ενοχλητικά μέτριο θα έλεγα για track που ανοίγει το album.Τα πράγματα νιώθεις ότι βαίνουν προς βελτίωση στην εκκίνηση του “Steel Beast Defeated”,ώσπου καταλήγει σε ένα ξεκάρφωτο, ανόητο,χωρίς έμπνευση ρεφραίν.Με την 3η στο κιβώτιο η κατάσταση δεν δείχνει να βελτιώνεται καθόλου με το εντελώς μονότονο “Against the Ground”..Το εντελώς αντίθετο. Το ατμοσφαιρικό, τυπικό Fu Manchu ξεκίνημα του “Webfoot Witch Hat” θυμίζει αρκετά τις ένδοξες στιγμές του παρελθόντος,ενώ συνολικά πρόκειται για ένα οπωσδήποτε αξιοπρεπές κομμάτι για να ακολουθήσει το εξίσου καλό “El Busta” κλείνοντας την πρώτη πεντάδα του album.Το boogie van έχει κουμπώσει πλέον την 6η στο κιβώτιο με το ομώνυμο “Signs of Infinite Power”, το οποίο είναι απλά το καλύτερο κομμάτι του δίσκου με τα χαρακτηριστικά κιθαριστικά riffs,έμβλημα αυτής της σπουδαίας μπάντας..Πρόσκαιρη η χαρά μου αφού τα “Eyes x 10” και “Gargantuan March” τα οποία ακολουθούν είναι «στεγνά», νερόβραστα,ανεπίτρεπτα για την κλάση τους..Τι άλλο να πω.. Τελευταία πολύ καλή στιγμή του album το “Take it away”,ενώ το album κλείνει με το “One step too far”,μόνο που τελικά, τι ειρωνεία..Δεν είναι και τόσο too far..Είναι στον ίδιο,στενό,με την μεγάλη μονότονη ευθεία, δρόμο που έχουν χαράξει τα τελευταία χρόνια.Πραγματικά κρίμα..
Το αγαπημένο μας boogie van έχει μείνει καταμεσής της ερήμου με το Master Malfunction σταθερά αναμμένο στο Control Panel του.. Μαζέψτε το..

Βαθμολογία:φτώχεια καταραμένη..

paradise lost η αιώνια καψούρα-live report


Μου πάνε πολύ δεν μπορώ να το εξηγήσω αλλιώς. Γαμάνε μήπως? εψες λοιπόν στον άθλιο χώρο του gagarin square garden απολαύσαμε τους μοναδικούς στο να φτιάχνουν ατμόσφαιρα και να δημιουργούν συναισθήματα- ως επι το πλείστον πλυντηριακά - paradise lost. Φούλ του κόσμου, μουνίτσες λίγες, δεν τρέχει μια όμως, παλιομεταλάδες αρκετοί, μπύρα άφθονη και τα μυαλά στα κάγκελα. As i die, pity the sadness, forever failure,embers fire, one second, enchantment, eternal ήταν ικανά να διαλύσουν οποιοδήποτε ερωτικό στοιχείο και να φέρουν την απόγνωση και μοναξιά στον καθένα από εμάς .Αυτά τα ολίγα. και του χρόνου!

16 October 2009

Mavrou live @ Θησείο 10/10/09


Μετά το live των Truckfighters και με δεδομένο το ηλιολουστο μεσημέρι σαββάτου, είπαμε να πάμε προς το Θησείο για κανα μεζέ και φυσικά τις απαραίτητες μπίρες. Όχι για πολύ όμως αυτά, καθώς το απόγευμα έπρεπε να παρεβρεθούμε στον πεζόδρομο του Θησείου για να δούμε ζωντανά το ανερχόμενο αστέρι του rap/hip hop, τον ανεπανάληπτο Mavrou. Το παιδί με το αλαβάστρινο κορμί και την μπάσα φωνή που ακούγεται κατευθείαν στις ψυχές μας.
Με την περιπτερέϊκια στο χέρι, ανάμεσα στα πλήθη του κόσμου που κατεύθαναν συνεχώς για να απολαύσουν τον  Mavrou βγήκαμε και μεις μπροστά μπροστά να ακούσουμε τις επιτυχίες του.
Έχοντας μετουσιώσει σε μουσική αυτό που κάνει εξ από ανέκαθεν, δηλαδή να πετάει συνεχώς ατάκες, μας παρουσίασε όλα τα τραγούδια που έχει γράψει μεχρι τώρα. Άλλα με χιούμορ, άλλα με χαβαλέ, άλλα απλά βγαλμένα από την καρδιά του.
Κάποια μέρα θα τον θυμόμαστε όλοι. Μπορείτε να αποκτήσετε μια επαφή με τη δουλειά του στο myspace του.
Όταν τέλειωσε με ρώτησε: " Πως ήμουνα"
"Αφού το χεις ρε Mavrou, τί ρωτάς;"

15 October 2009

DOOMRIDERS - Darkness Come Alive

Οι Doomriders, μια sludge metal μπάντα από την Μασαχουσέτη των Η.Π.Α., κυκλοφόρησαν φέτος το άλμπουμ δυναμίτη "Darkness Come Alive". Τα απίστευτα ντραμς, οι αγριεμένες πενιές των εγχόρδων, καθώς και η καφρο-φωνάρα του Nate Newton (μπασίστα των Converge), που θα την ζήλευαν ακόμα και επώνυμοι καλλιτέχνες του ακραίου ήχου, συνέβαλαν στην δημιουργία της εκρηκτικής γομώσεως αυτού του μουσικού δυναμίτη.
Από το πρώτο κομμάτι-εισαγωγή "Fade from Black" ακούς τον ήχο των σκουριασμένων λουκέτων που ξεκλειδώνουν και με τις πρώτες νότες (μια κιθαριά αλλιώτικη) του "Heavy Lies the Crown" ακούς το τρίξιμο της μαντεμένιας πόρτας που ανοίγει διάπλατα, καθιστώντας την είσοδο για το κολασμένο τους party προσβάσιμη. Κανένα περιθώριο διαφυγής. Έτρεξα κατευθείαν προς αυτήν και μπούκαρα μέσα. Πανδαιμόνιο!
Κατά την διάρκεια της περιήγησής μου εκεί πρέπει να έκανα αμέτρητες φορές νοητά stage-diving από μια νοητή σκηνή προς ένα νοητό κοινό που ζητωκραύγαζε μέσα σε φλόγες. Να μην πω και για το ασταμάτητο νοητό moshing μέσα στο νοητό τους mosh-pit. Πάντως το head-banging που έριξα, καθ’ όλη την διάρκεια του άλμπουμ, ήταν πέρα για πέρα πραγματικό. Ακόμα πονάει ο σβέρκος μου. Και πως γίνεται να μην πονάει μετά τον κατακλυσμό από κομματάρες τύπου "Heavy Lies the Crown", "Bear Witness", "Knife Wound", "Come Alive", "Lions", "Jealous God", "Blood Avenger", "Bloodsucker" και "Rotter"! Όσο για τα νοητά parts,… με πήραν στο τέλος με νοητό φορείο.

Βαθμολογία: 8,5/10

14 October 2009

Duchess Says - Begging The Three T's (EP)


Η τετράδα από το Montreal με αρχηγό τη Δούκισσα (Annie-Claude) μας επισκέπτονται μετά από ένα χρόνο για να ξαναπαίξουμε μία εναλλακτική, πιο indie, πιο ηλεκτρονική, πιο punk version του παιχνιδιού Uncle Sam says, αλλά αυτη τη φορά Duchess Says και όταν η Δούκισσα μιλάει...το κάνεις.
Έτσι λοιπόν η δούκισσα λέει Black Flag (ίσως το πιο αγχωλυτικό τραγούδι για φέτος) και όταν ακούγεται το dancing on my knees, dancing on my knees... όλοι συνεπαρμένοι σκληρίζουν και χοροπηδάνε.Μέχρι και σε σεμινάρια αντιστρές χρησιμοποιείται.
Το δεύτερο κομμάτι Ccut Up ξεκινάει και για 45sec αγγίζει την πιο slow κατάσταση του EP αλλά για τα υπόλοιπα 3.22min το mixture κιθάρας, drums και electrosynth σε κοπανάει σε όλο το κορμί με πολύ noise.To λιγότερο ενδιαφέρον τραγούδι είναι το Rabies(baby's got the) που το μόνο που το διακρίνει είναι ένας ακατάπαυστος διαρκής συγχρονισμός δυναμικών ηλεκτρικών και ηλεκτρονικών riffs και φυσικά των φωνητικών της duchess.
To EP κλείνει με το I've Got The Flu και εγώ αναρωτιέμαι πως είναι δυνατόν να μη την αρπάξεις ρε δούκισσα έτσι όπως χοροπηδάς και κυλιέσαι στα πατώματα?Το κομμάτι θυμίζει κάτι από The Kills συνοδευόμενο από ένα βαρύ ηλεκτρονικό τέμπο.
Το dancepunk είναι μία νέα τάση στη μουσική, κάντε λοιπόν μία προσπάθεια να το ακούσετε.Η ευκολία και το flow του ήχου μπορεί να σας συνεπάρει και τελικά να το συμπαθήσετε.
Σίγουρα η κλασσική περίπτωση μπάντας που αγαπάς ή μισείς επιτόπου και αναλόγως κράζεις αυτόν που στην πρότεινε.

Βαθμολογία........7/10

13 October 2009

Truckfighters live report @ ΑΝ Club, 9/10/2009

Από τη μέρα που μάθαμε ότι οι Dozer ακύρωσαν την περιοδία τους, ήταν πλέον το μόνο live ξένης μπάντας που περιμέναμε. Έτσι, κατηφορίσαμε προς τα Εξάρχεια κατευθυνόμενοι προς το ΑΝ. Κοσμοσυρροή... Πρέπει να μαζευτηκαμε συνολικά και...150 άτομα. Πραγματικά περίμενα αρκετό κόσμο για ένα συγκρότημα, το οποίο είναι πλέον γνωστό στους μυημένους. Τα support Speedblow και The Dive δεν τα πρόλαβα. Πρόλαβα όμως να τσιμπήσω το EP των Speedblow, το οποίο μοίραζε στον κόσμο ένα συμπαθέστατο πουλάκι.
Mi ke bro λοιπόν φωνάξαμε στα σουηδάκια που ανέβηκαν στη σκηνή λίγο μετά τις 11. Από την αρχή χαμός. Η ενέργεια που έχουν οι πιτσιρικάδες αστείρευτη. Τα "έσπασαν" κανονικά. Δεν πτοήθηκαν καθόλου από την μικρή προσέλευση. Έριξαν και την poserιά τους. Ο κιθαρίστας λίγο παραπάνω απ΄οσο θα έπρεπε ισως. Ωστόσο, το παιδί κέντησε και μας αποζημίωσε πλήρως με το γεμάτο παίξιμό του. Παίξαν όλο το Phi αν δεν κάνω λάθος, τον καλύτερο δίσκο τους κατα τη γνώμη μου και από 2-3 κομμάτια από το Gravity X και Mania. Το fuzz είχε την τιμητική του!

Η χειμερινή συναυλιακή περίοδος ξεκίνησε με τον καλύτερο τρόπο. Μπραβο και ελπίζουμε να τους ξαναδούμε.

12 October 2009

DISBELIEF-Protected Hell



‘Η αλλιώς..: «Οι Γερμανοί ξανάρχονται»!!
Όγδοη επίσημη κυκλοφορία για τους φοβερούς και τρομερούς DISBELIEF.Και πάλι από την στοργική αγκαλιά της Massacre Rec..Η θρυλική αρμάδα των 12κύλινδρων Panzers από το Hessen είναι και πάλι εδώ έτοιμη να παρασύρει τα πάντα στο διάβα της. Χωρίς καμία διάθεση για έλεος..
Το μοναδικό ατμοσφαιρικό, υποβλητικό, συναισθηματικά φορτισμένο death metal των Γερμανών κάνει ξανά την εμφάνισή του. Μετά τα “Spreading the Rage”, “66sick”, “Navigator”( μόνο τα πιο πρόσφατα..),ένιωθα πάντα ότι ο πιο γλυκός μου εφιάλτης δεν θα έπρεπε να έχει ποτέ τελειωμό. Και δεν έχει διάολε..
Hell” (intro)και είναι ολοφάνερο τι πρόκειται να επακολουθήσει. Τα Panzers βάλλουν από παντού ανελέητα. Η μπάντα βρίσκεται σε εκπληκτική φόρμα. Η rhythm section φαίνεται ικανή να κατεδαφίσει με μεγάλη άνεση ολόκληρα οικοδομικά τετράγωνα. Το κιθαριστικό δίδυμο (με εμφανείς και πάλι τις επιρροές από Machine Head..) θάβει την οποιαδήποτε ελπίδα να ξεφύγεις..εμφυτεύουν την απελπισία στο μυαλό..Οι αγχωτικές κραυγές απελπισίας του “Jagger” σε κυριεύουν..Οι τοίχοι του σπιτιού σείονται συθέμελα και μια ωχρή, κίτρινη, άρρωστη όψη κατακλύζει τον χώρο.
Η παράνοιά τους σε κυριεύει στο “A place to hide”..Υιοθετείς τις τάσεις καταστροφής του “Hate-Aggression schedule”.Γίνεσαι ένα με το μένος τους στο “Nemesis rising”.Σε πιάνει κρίση πανικού στο “Return of the Sin”.Βουτάς στην κόλαση μαζί τους στο “Hell goes on”.Προσπαθείς να αντέξεις τον πόνο στο “S.O.S”.Ουρλιάζεις μαζί με τον “Jagger” ότι είσαι “One nations Son” ψάχνοντας απεγνωσμένα για βοήθεια. Μετράς όλα τα τραύματά σου στο “Trauma”..
Τα Panzers έχουν ήδη ισοπεδώσει τα πάντα και έχουν εισβάλλει στο χώρο σου..Πλήρως συνεπαρμένος σηκώνεσαι να τζαμάρεις μαζί τους στο εκπληκτικό “The Dark Soundscapes”.. Κοιτάς γύρω σου.Πλήρης διάλυση, απώλεια, παρακμή..Ο χώρος σου είναι πλέον στην κυριολεξία ένα “Room 309”..Τα demonic spirits του τελευταίου track έρχονται να διαλύσουν την ψυχή σου πείθοντάς σε ότι αυτός ο χώρος είναι πλέον μια πραγματική “Demons Entry”..
Δεν είναι όνειρο. Είναι εφιάλτης..«Οι Γερμανοί ξαναήρθαν»..και κυριολεκτικά NotA Place to Hide”..


Βαθμολογία:στα κορυφαία της χρονιάς




10 October 2009

PELICAN - What We All Come to Need

Τα "Australasia" και "City of Echoes" είναι ότι καλύτερο έχουν προσφέρει οι Pelican στον θαυμαστό χώρο της μουσικής. Συγκεκριμένα το "Australasia" δεν περίμενα να το ξεπεράσουν ποτέ. Και όμως βγήκα λάθος. Ο λόγος, το νέο τους δημιούργημα "What We All Come to Need" . Ποτέ δεν περίμενα ότι θα κόλλαγα τόσο πολύ με κάποιο δίσκο των Pelican. Δεν μπορώ να πω ότι έκοβα και φλέβα για πάρτη τους (μου αρέσουν αρκετά, αλλά μέχρι εκεί) τώρα όμως τους βλέπω να φέρουν ένα νέο προσωπείο, πιο φρέσκο από ποτέ, που προσωπικά το προτιμώ από αυτά που χρησιμοποιούσαν κατά καιρούς στο παρελθόν.
To rhythm-section είναι εξαίρετο και η παραγωγή κρυστάλλινη. Τα riffs είναι απίστευτα και η ευφυΐα στην σύνθεση / ενορχήστρωση είναι δύσκολο να περάσει απαρατήρητη. 8 κομμάτια έτοιμα να ξεχυθούν από τα ηχεία και να πλημυρίσουν τον χώρο αλλάζοντάς τον σε κάτι που θυμίζει το artwork από το εξώφυλλό τους. Η postίλα που είχαν παλιότερα χάνει έδαφος, δίνοντας χώρο σε νέα riffs (stoner / metal / sludge) και μελωδίες που σου κάνουν το «κλικ» με την μία (όχι ότι δεν το είχαν και παλιότερα αυτό το προσόν αλλά εδώ το απογειώνουν). Τόλμησαν ακόμα περισσότερο να φρεσκάρουν τον ήχο τους καλώντας να συμμετάσχουν μαζί τους διάφοροι guest μουσικοί, όπως οι Greg Anderson, των Sunn O))) και Aaron Turner, των Isis.
Πολύ καλό άνοιγμα για το άλμπουμ με το "Glimmer" αν και δεν προετοιμάζει κατάλληλα τον ακροατή για αυτό που πρόκειται να ακολουθήσει. Τυπικό post, δουλεμένο με την γνωστή "Pelican" συνταγή. Μπορεί να μην εκπλήσσει αλλά είναι ότι πρέπει για εισαγωγή (μπαίνει γαμάτα). Και ο καταιγισμός τον riffs ξεκινάει, πρώτα με το "The Creeper". Κολληματικά stoner-rock riffs και αρχίζεις να καταλαβαίνεις την φρεσκάδα των νέων Pelican. Το έδαφος προετοιμάστηκε για το "Ephemeral" που με την ποικιλία των καθηλωτικών του riffs, την φευγάτη μπασογραμμή και τις εκπληκτικές του μελωδίες, σε κάνει να φωνάζεις: «Τι κομματάρα είναι αυτή!!!». Το σφυροκόπημα συνεχίζεται με τις τρελές μπασιές και κιθαριές του "Specks of Light", για να ηρεμίσει από την μέση και μετά, χαρίζοντας μας μια post μελαγχολία μέχρι τέλους. Είναι σχεδόν αδύνατον να αντισταθείς στο επερχόμενο σήκωμα της τρίχας. Ακολουθεί το ρυθμικό (και κάπως πιο πιασάρικο) "Strung Up from the Sky". Οι εναλλαγές των μελωδιών με τα ηλεκτρισμένα riffs δεν αφήνει κανένα περιθώριο αμφισβήτησης της ποιότητάς του. Τα επόμενα 2 κομμάτια (το δυνατό "An Inch Above Sand" και το πιο post "What We All Come To Need") συνεχίζουν πιο κοντά στο κλασικό στιλ των Pelican και μας ταξιδεύουν για λίγο πίσω στις ρίζες τους (πράγμα που δεν με χαλάει καθόλου). Και παίρνουμε την τελευταία μας ανάσα με το "Final Breath". Αργόσυρτο και μελωδικό, κινείται σε πιο mid-tempo ρυθμούς και ακούγονται για πρώτη φορά φωνητικά (ναι καλά ακούσατε). Το πρώτο κομμάτι των Pelican με φωνητικά είναι ότι πρέπει για το κλείσιμο αυτού του άλμπουμ (αν και δεν έχει αυτό το «κάτι»). Εμένα πάντως κάτι μου θυμίζει αυτή η φωνή. Ρε τι μου θυμίζει… τι μου θυμίζει;

Βαθμολογία: 8,5/10

09 October 2009

Muse - The Resistance


Στο σημερινό επεισόδιο του καλλιτεχνικού κατινάζ θα ασχοληθώ με την αγαπημένη μου αγγλική σκηνή. Την μεγάλη αυτή μουσική σχολή που προσπαθεί να μας πείσει ότι χρησιμοποιώντας προθέματα τύπου post-, prog- κτλ ακολοθούμενα από τα γνωστά rock, alternative κ.ο.κ. έχουν δημιουργήσει ένα υπερείδος μουσικής. Θύτες του εγχειρήματος οι διάφορες μπάντες της πλάκας, διάττοντες αστέρες, παρασυρμένοι από τον Στρατηγό Άνεμο αλεξιπτωτιστές, που γράφουν τραγουδάκια του σωρού όπως ο Φοίβος και ο Θεοφάνους στις εγχώριες τραγουδιάρες. Θύματα τα αυτιά μας.
Καλεσμένοι μου σήμερα είναι οι γνωστοί και μη εξαιρετέοι Muse. Το ισχυρό χαρτί της μουσικής αγγλικής βιομηχανίας, αυτοί που ο σοφός κριτικός ονόμασε διαδόχους των Radiohead. Αφού το τμήμα marketing από το 2007 έχει κάνει μια πολύ πετυχημένη καμπάνια διαφήμισης του επερχόμενου "αριστουργήματος" , πλέον είχα αρχίσει να έχω στερητικά σύνδρομα. Δύο χρόνια μετά λοιπόν, η υπερεκτιμημένη αυτή μπάντα μας παραδίδει το "The Resistance".

THE PSYKE PROJECT - Dead Storm

Κάποιες φορές μπλοκάρει ο εγκέφαλος και αγωνιάς να καταλάβεις αν είσαι πραγματικός ή αν είσαι ένα εμφύτευμα που προγραμμάτισε ο Topher Brink. Ακούγοντας αυτό το μουσικό «εμφύτευμα» μάλλον θα καταλήξεις "in the attic" (όσο και αν θα ήθελες να ήσουν η Echo ή ο Victor). Για όλο αυτόν τον πανικό υπεύθυνοι είναι οι Psyke Project. Κατάφεραν για ακόμα μια φορά να ασελγήσουν στον εγκεφαλικό μας φλοιό και η φάση είναι ότι δεν έχουν τύψεις για αυτό. Πατήστε το play (ή καλύτερα το enter) και αφεθείτε στο παρανοϊκό τους metal-core / hardcore / avant-garde "imprint" (underground όσο πιο βαθιά γίνεται).
Μετά από αυτό το άκουσμα δεν θα με χάλαγε μια «θεραπεία» για να θυμηθώ ποιος είμαι. Ξαπλώνω στην καρέκλα. Ανοίγω τα μάτια και ακούω την φωνή του Topher να μου λέει:

Topher: Hello.How are you feeling?
Me: Did I fall asleep?
Topher: For a little while.
Me: Shall I go now?
Topher: If you like.

Ξεκινάω για την πιο συναρπαστική μου στιγμή ως "active": Να βαθμολογήσω αυτό το άλμπουμ.

Βαθμολογία : 8,5/10

08 October 2009

Reigning Sound - Love And Curses

Πολλές φορές αναρωτιέμαι πως είναι δυνατόν το hype να αποθεώνει ευκαιριακές μπάντες όπως οι Strokes και μία μπάντα όπως οι Reigning Sound , να μένει έξω από την αντίληψη μας , ότι υπάρχει και έχει λόγο ύπαρξης.
Οι Reigning Sound δεν είναι νέα μπάντα. Έχει στο ενεργητικό της ως τώρα πέντε στούντιο άλμπουμ και ιδρύθηκε από τον Greg Cartwright ο οποίος είναι και frontman της μπάντας και πρώην μέλος των Compulsive Gamblers, '68 Comeback και Oblivians. Οι βάσεις της μπάντας είναι το αυθεντικό garage σε συνδιασμό με το rock&roll των 60's. Σε αυτό το άλμπουμ τους είναι αδύνατον να βρεις αδύναμες στιγμές και ακούγεται από την αρχή ως το τέλος σαν το τρεχούμενο νερό. Είναι αξιοθαύμαστο το πως αυτή η μπάντα προσεγγίζει τις ρίζες της και διακριτικά,λεπτεπίλεπτα καταθέτει τις επιρροές της ,μετουσιώνοντας αυτές μέσα στις συνθέσεις της,δημιουργώντας έτσι τον τόσο ιδιαίτερο ήχο τους. Και ναι το "Love And Curses" , είναι ένας ιδιαίτερος δίσκος , δίσκος με συναίσθημα .
Για τέτοιου είδους άλμπουμ , τα λόγια περιτεύουν , είναι ήδη μέσα στην λίστα μου με τα καλύτερα της χρονιάς. Aρχίζω ξανά και ξανά την ακρόαση του άλμπουμ και με κάθε play....το πάρτι άρχισε!!!

8.6/10

DIVINE HERESY - Bringer of Plagues

Όντας δηλωμένος οπαδός των Fear Factory, ήταν φυσικό επακόλουθο να ασχοληθώ με τα projects του γνωστού και μη εξαιρεταίου στο metal κοινό Dino Cazares. Ένα από αυτά, οι Divine Heresy, οι οποίοι πρωτοεμφανίστηκαν το 2007 με το αρκετά καλό "Bleed the Fifth".
Καινούργια δουλειά με μοναδική αλλαγή τραγουδιστή, λόγω προσωπικών διαφορών με τον Cazares, με τον Travis Neal να αναλαμβάνει το όφωνο.
Facebreaker για αρχή και το video δεν αφήνει κανένα περιθώριο για σχόλια. Τραγούδι χείμαρος που παρασέρνει ότι βρεί μπροστά του. Ευχάριστη έκπληξη ,για τα γούστα μου, ο συνδυασμός με τα καθαρά φωνητικά. Συνέχεια με The Battle of J.Casey στο ίδιο tempo. Επικό intro (Undivine Prophecies) και στα καπάκια τον Neal να ουρλιάζει το ομόνυμο τραγούδι του δίσκου. Συνεχής εναλλαγές του ρυθμού με τα brutal riff να κολλάνε άψογα με τα μελωδικά φωνητικά. Αν και το σκληρό couplet - μελωδικό ρεφρέν είναι σήμα κατατεθέν των Fear Factory, ομολογώ ότι δεν με χάλασε ιδιαίτερα ακούγωντας το Redefine. Anarchaos, metalcore αισθητική, με το ρεφρέν να σου κολλάει στο μυαλό. Το album συνεχίζει μέχρι το τέλος στην ίδια αισθητική με εξαίρεση τα "Darkness Embedded", "The End Begins" που κόβουν ταχύτητα και χαλαρώνουν τα αυτιά του ακροατή από την προηγούμενη "επίθεση". "Forever the Failure" το οποίο θα μπορούσε να έλειπε, γιατί δεν αξίζει σε αυτό το album τέτοιο μέτριο τελείωμα.
Συγχαρητήρια στον Cazares που κατάφερε μέσα από ένα project να βρεί άξιους συμπαίκτες και να μας γεμίσει με τα μελωδικά/brutal riffs που μόνο αυτός ξέρει. Και αν ο "χοντρούλης" ήταν αυτός που με έκανε να ασχοληθώ μαζί τους, ο Tim Yeung (ex. Hate Eternal,Vital Remains) είναι πιστεύω ο λόγος που στο album πηγάζει μια τρομερή ενέργεια. Η δίκαση του σε συνδυασμό με τα υπερηχητικά blastbeat τον αναδυκνύουν σε έναν από τους καλύτερους σύγχρονους παίκτες πίσω από τα τύμπανα.
Συνολικά μια δυνατή κυκλοφορία που σίγουρα θα ενθουσιάσει τους οπαδούς της metal σκηνής.

Βαθμολογία: Πόρωση

07 October 2009

Nine Black Alps - Locked Out From The Inside

Πως είπατε grunge μπάντα στην Αγγλία εν έτη 2009;Και όμως ,οι Nine Black Alps ,μπάντα από το Manchester, αποτελούν μία από τις λίγες μπάντες ,ιδιαίτερα της Aγγλίας, της αναβίωσης αυτού του ιδιαίτερου μουσικού υβριδίου το οποίο έλαβε χώρα στο Seattle, στις αρχές των 90's. Το πρώτο άλμπουμ των Nine Black Alps με τίτλο "Everything Is" ,κατά την ταπεινή μου γνώμη, ήταν εξαιρετικό , με εκρηκτικά riffs , την απαραίτητη τσαντίλα των Nirvana και τις indie γωνίες στον ήχο τους. Με το δεύτερο άλμπουμ τους Love/Hate να παίρνει μέτριες κριτικές , η μπάντα κυκλοφορεί αισίως το 3ο της άλμπουμ με τίτλο "Locked Out From The Inside". Με το single "Buy Nothing" να θυμίζει , παλιές καλές στιγμές ,περίμενα πως και πως αυτή την νέα τους κυκλοφορία.
Παρόλα αυτά ,το άλμπουμ δυστυχώς δεν ακολουθεί το δρόμο του "Buy Nothing" και αυτόν που χάραξε το "Everything Is" . O δίσκος ξεκινά με το αξιοπρεπές "Vampire In The Sun" ,από κει και πέρα όμως , στις υπόλοιπες συνθέσεις, λείπει η έμπνευση και τα έξυπνα indie γυρίσματα του ντεμπούτου τους. Ο δίσκος πνίγεται από ανούσια riffs και distortions , τα οποία πολύ γρήγορα θα κουράσουν τον ακροατή. Τα tracks όπου η μπάντα φλερτάρει με την ψυχεδέλεια,όπως το "Εvery Photograph Steals Your Soul" και "Silent Kills" απότυγχανουν να σε διεγείρουν εκτός από τα "Full Moon Summer" και "Βay Of Angels" τα οποία όμως και πάλι είναι πολύ μέτρια.
Τελικά βάζω ξανά το "Buy Nothing" και σκέφτομαι τρόπους για το πως θα προσλάβω τον τρομερό μπασίστα τους στην φανταστική grunge μπάντα μου.

3/10

HEALTH-Get Color

Την πρώτη φορά που άκουσα HEALTH έσκυψα το κεφάλι και χαμογέλασα υποχθόνια σα να μου έσκασε κάποια διαβολική ιδέα , σα να σκοτείνιασαν τα πάντα γύρω μου σταματώντας απότομα το γρήγορο περπάτημά μου .'Ετριψα τα χέρια από ικανοποίηση , βρήκα επιτέλους τον στόχο της ζωής μου . Ο ήχος της γλυκιάς παράνοιας των Health προστέθηκε στις 'noisy' επιλογές μου καταστρώνοντας το σχέδιο της καταστροφής του πλανήτη . Ψάχνοντας όλα τα μέσα για την ολοκλήρωση αυτού του σκοπού , η οποία ξεκίνησε ομαλά ως σκέψη , ναι πολύ θα μου άρεσε να είχα ένα φoνικό μπάσο , η παρουσιά του John Famiglietti σε αυτή τη μπάντα μετατρέπει το πρόσωπό μου σε evol(όχι evil) manga και να που κρατάω και ένα φoνικό μπάσο...Ο ίδιος δηλαδή μου το έδωσε , μου το χάρισε για την ακρίβεια . Πόσο cool μπορεί να είναι όλο αυτό αν όντως τώρα περπατάω στο L.A? Είναι 2009 . Ταξίδεψα στο χρόνο μόλις δύο χρόνια , καλά και αυτός ο mr Guzik μόνο δύο χρόνια μπροστά με πήγε ? Η συμφωνία μας δεν ήταν αυτή . Το παραβλέπω γιατί όταν μου δίνει διαταγές από αυτό το διαστημικό μικρόφωνό γίνεται παντοδύναμος και λυγίζω τα πόδια χωρίς να μπορώ να τα ορίσω . 'Πήγαινε στο 'Get Color' να βρείς τον Benjamin , θα καταλάβεις κατευθείαν ότι είναι αυτός , μουσάτος , κιλά , μακριά μαλλιά , μη σε ξεγελάει η εμφάνιση 'αρκουδάκι', έχει τα περισσότερα αρχίδια από όλους '. Και πραγματικά έτσι έγινε . Πήγα , τον βρήκα και εκεί ξεκίνησαν όλα..Εκεί στο 'Get Color'..Αν δεν έκλεινα εκείνο το ραντεβού με τους APTBS στις 19/11 θα μπορούσα να δικαιολογήσω την παρουσία μου στα Παρίσια ως επίσκεψη του τελευταίου της παρέας κύριο Keyes που ήταν κάτι σαν τον Silent Bob , δε μίλαγε ποτέ . Εγώ όμως ήθελα να του πω δυό λόγια για τότε . Τώρα είναι αλλιώς , τώρα θα καταστρέψω τον κόσμο , τώρα δε με νοιάζει τίποτα . 'Να σου εμπιστευθώ το μεγαλύτερο μου μυστικό πριν σταματήσει η ύπαρξή μου σε αυτή τη γη?' Δεν πήρα καμμία απάντηση .'Σε παρακαλώ , ξέρω πως δε μιλάς ποτέ αλλά μπορώ να σου πω το μεγαλύτερο μου μυστικό πριν εξαφανιστώ από οποιαδήποτε ανάμνηση ολόκληρου του πλανήτη? ' . Καμμία κίνηση . 'Κούνα απλά το κεφάλι , δε χρεάζεται να μιλήσεις' . Πλησίασε στο αυτί μου...'Velvet' μου είπε και η οθόνη του μυαλού μου άσπρισε .. Εκείνη τη στιγμή σήκωσα το κεφάλι , γέλασα με όλη μου τη δύναμη , έβγαλα από την τσάντα μου τα γυαλιά ηλίου και πάτησα το repeat στον νέο δίσκο των Health.

8/10

06 October 2009

HURT-Goodbye to the Machine



«Μουσική για το μυαλό, την ψυχή και το σώμα»..
Αυτές είναι οι πρώτες λέξεις που μου ήρθαν στο μυαλό εκείνο το αξέχαστο μουντό, βροχερό βράδυ Παρασκευής, φθινοπώρου 2007, όταν οι πρώτες νότες του “VOL.II” πλημμύρισαν το σπίτι μου.Θυμάμαι πολύ καλά ότι κρατούσα μία πολιτική εφημερίδα, η οποία απογειώθηκε από τα χέρια μου στην ακρόαση των πρώτων ήχων από το παραπάνω album..
Με έπιασε ένας αδιανόητος πανικός! Σαν ένας ηλίθιος ερωτοχτυπημένος έφηβος , αρχίζω να ψάχνω μανιωδώς το παρελθόν τους. Το ομώνυμο "HURT" (2000) και το “Consumation”(2003)τα οποία δεν βρήκαν καταφύγιο(ανεξάρτητες κυκλοφορίες) , και τα οποία δεν μπορώ να βρώ πουθενά..Τελικά διαπιστώνω ότι το καλύτερο που μπορούσα να βρω ήταν το “VOL.I” με πολλά από τα tracks των πρώτων albums.Πραγματικά σπουδαίο -σχεδόν-ντεμπούτο..‘Εκτοτε η μαγεία αυτής της σπουδαίας μπάντας με συντρόφεψε αναρίθμητα βράδια χύνοντας Bourbon στο άδειο ποτήρι μου και ανάβοντας το τσιγάρο μου όταν δεν είχα καμία δύναμη να το κάνω..
Το remastered Re-consumation” το 2008,σαν να προσπαθούσε να θέσει τα πράγματα στην θέση τους, αλλά η αδημονία για την καινούρια τους δουλειά γινόταν σιγά-σιγά καρκίνος μέσα στο συκώτι μου..Την Άνοιξη που μας πέρασε το χαρισματικό κουαρτέτο από την Virginia(αλλά τώρα L.A..)μας έδωσε την χαριστική βολή..
Το “Goodbye to the Machine” έρχεται σαν μια μελωδική μουσική απελπισίας και απολύτρωσης στα πονεμένα μας αυτιά και στις πονεμένες μας ψυχές..
Από τις πρώτες νότες του “Got jealous” είναι φανερό το ποτάμι του πάθους και της διάθεσης να σε διαλύσουν με τις μελωδίες τους..Στο “Pandora” φαίνεται ολοφάνερα η μουσική κλάση της μπάντας η οποία επιδίδεται σαν χορογραφία ανάμεσα στο κιθαριστικό πάθος του P.Spatola και τα απανωτά χτυπήματα της rhythm section τα οποία σε έχουν καθηλώσει στην πολυθρόνα και είναι έτοιμα να διαλύσουν το στομάχι σου ενώ εσύ κοιτάζεις με ένα ηλίθιο απλανές βλέμμα το ταβάνι..Κι όμως.. σου μοιάζει σαν ένα θαυμάσιο μασάζ από ένα ζευγάρι επιδέξια χέρια με πανέμορφα δάχτυλα πάνω στο μαλακό σου υπογάστριο..Η ανεπανάληπτη φωνητική ερμηνεία του J.Loren σου ξεσκίζει τα σωθικά..σου διαλύει το "είναι" σου..Θέλει να σε κάνει να κλαις χωρίς να σταματάς για όλα αυτά που λατρεύεις να κάνεις.. και για τα οποία ποτέ δεν δικαιώνεσαι..
Wars” και χάνομαι..Ανάθεμα με!!Είναι δυνατόν να αναλύω track-by-track ένα τέτοιο δημιούργημα;;
Έχοντας πατήσει το repeat στο CD Player,έχω αρχίσει να νιώθω ότι χάνω τον έλεγχο..Εντελώς..
Μέσα στο λουσμένο,από το φως των κεριών, δωμάτιο μπροστά στην κλειστή οθόνη της T.V.,εμφανίζεται η εμβληματική φιγούρα του J.Loren κρατώντας την κιθάρα του..’Οπως πάντα..Στο πλάι του είναι ένας ξανθός άγγελος..Αρχίζει να παίζει τις πρώτες νότες του “World Aint Right”..Ένα δάκρυ κυλλάει στα μάγουλα του ξανθού άγγελου..Τον διακόπτω.”Would you show me the meaning of love ..” του αποκρίνομαι..Ένα αινιγματικό όσο και μελαγχολικό χαμόγελο διαγράφεται στο πρόσωπό του..
Σηκώνεται. Δίνει μια κλωτσιά στο άδειο μπουκάλι από Bourbon μπροστά μου, το οποίο παρασέρνει το γεμάτο από αποτσίγαρα τασάκι στο πάτωμα..Μαζί με το βάζο με τα κόκκινα τριαντάφυλλα πάνω στο τραπεζάκι μπροστά μου..
Και εξαφανίζεται..Μαζί με τον ξανθό άγγελο..
Από την μισάνοιχτη γρίλια μπαίνει αχνό φως..Έχει ξημερώσει..
Σηκώνομαι. Μαζεύω τα άθικτα τριαντάφυλλα και τους προσφέρω καινούριο καταφύγιο..Βγάζω ένα καινούριο μπουκάλι Bourbon από το ντουλάπι, βάζω άλλο ποτό..
Κατεβάζω τελείως την μισάνοιχτη γρίλια..
Και συνεχίζω..
Βαθμολογία:Masterpiece


RUSSIAN CIRCLES - Geneva

Δεν προλάβαμε καλά-καλά να «βαρεθούμε» το "Station" και οι Russian Circles επέστρεψαν δυναμικά με το ολοκαίνουργιο "Geneva". Σταθεροί στον ιδιαίτερό τους ήχο που τους έχει καθιερώσει μέχρι σήμερα, συνεχίζουν την καλή δουλειά (αν και δεν κατάφεραν να ξεπεράσουν το "Station"). Οι μελωδίες είναι πιο έντονες και πιο post από κάθε άλλη φορά και αυτό ίσως να αποσκοπεί στο πιο «εμπορικό» του θέματος. Αν και είναι μια πολύ καλή κυκλοφορία και όλα τα κομμάτια του δίσκου είναι άψογα εκτελεστικά και συνθετικά, λείπει η συναισθηματική ένταση («ένταση» και όχι «φόρτιση»… η φόρτιση είναι παρούσα όπως πάντα) που σου δημιουργούσαν τα "Enter" και "Station". Είναι κάπως περισσότερο υποτονικό από όσο θα έπρεπε αλλά έχει και δυνατές στιγμές που θα μπορούσαν να συγκριθούν και με παλαιότερές τους δουλειές.
Περισσότερο post από ότι progressive, το "Geneva" είναι μια αξιοπρεπέστατη συνέχεια (αν και περίμενα να σηκώσουν ακόμα ψηλότερα τον πήχη).

Βαθμολογία: 7,5/10

05 October 2009

Paradise Lost - Faith Divides Us , Death Unites Us


Και για να επιστρέψουμε στην πραγματικότητα, ας ασχοληθούμε με ένα από τα πιο αναμενόμενα album της χρονιάς. Στο κλείσιμο της δεύτερης δεκαετίας τους, οι Paradise Lost μας χαρίζουν ένα πραγματικό διαμάντι.
Μπάντα που πάντα έπαιζε αυτό που γούσταρε, έχει πειραματιστεί όσο λίγοι, και σίγουρα δεν ανήκει στα συγκροτήματα αυτά που θα βγάλουν κάποιο δίσκο απλά για να πουλήσουν. Κάνουν αυτό που θέλουν, όπως και όποτε θέλουν.
Έχοντας κάνει άπειρες δοκιμές, τεράστιες αλλαγές στην πορεία τους (ποιός ξεχνά την μετάλλαξη σε electro που επιχείρησαν και συνέχισαν παρά το άπειρο κράξιμο), σε αυτή τη φάση έχουν μια σαφώς μεταλλική κατεύθυνση. 
Συγκεντρώνουν όλα αυτά τα στοιχεία που έχουμε ακούσει κατα καιρούς στους δίσκους τους και τα αναμιγνύουν όλα μαζί δίνοντάς μας έναν από τους δίσκους της χρονιάς. Η αγία δυάδα της μπάντας , Holmes και Mackintosh τα δίνουν όλα. Ο μεν Holmes εκτείνεται σε όλο το εύρος των φωνητικών του, από τα αγριεμένα doom metal μέχρι τα gothic ατμοσφαιρικά, ο δε Mackintosh παίζει απλά παπάδες. Επιτέλους, μετά από χρόνια άκουσα τις μαγικές κιθάρες με τα ατμοσφαιρικά riff.
Πολύ ανώτερο από το In Requiem, που μάλλον ήταν προπομπός της επιστροφής στις ρίζες, ο δίσκος αυτός είναι ό,τι καλύτερο έχουν βγάλει μετά το Draconian Times. Προσωπικά, είμαι από αυτούς που είχαν απογοητευτεί από την ηλεκτρονική στροφή τους. Το να σε ξανακερδίζει μια μπάντα είναι κάτι που σε κάνει να την εκτιμήσεις ακόμη περισσότερο. Ακομα πιο εντυπωσιακό το γεγονός ότι αυτός ο δίσκος θα αφήσει ικανοποιήμένα όλα τα είδη των οπαδών τους.Το σίγουρο είναι ότι οι Paradise Lost δεν θα χάσουν όυτε έναν οπαδό τους, μάλλον το αντίθετο.
Το video του "Faith Divides Us - Death Unites Us" παίζει ήδη.

Με μεγάλη ανυπομονησία το επερχόμενο live τους στις 17 του μηνού.


Βαθμολογία : 9/10

...Περί σχολίων

Τελευταία φορά που απαντάω σε σχόλια, γιαυτό τα λέω εδώ. Το blog το κάναμε απλά για την πλάκα μας και να γράφουμε καμια μουσική μαλακία να περνάει η ώρα μας. Ούτε διάσημοι θέλουμε να γίνουμε ούτε λεφτά να βγάλουμε ούτε τίποτα. Έβαλα έλεγχο σχολίων για ένα και μόνο λόγο. Κάναμε κάτι φαινομενικά σοβαρό και ορισμένοι επειδή δεν έχουν κάτι καλύτερο να κάνουν είπαν απλά να το γαμήσουν. 2 μέρες το έβαλα και καπάκια σχόλια, βρισιές , ότι είμαι φασίστας και άλλα τέτοια υπέροχα.
Το ότι δεν κάνετε τίποτα αξιόλογο στη μίζερη ζωούλα σας, παρά να κάθεστε πάνω από ένα πληκτρολόγιο και να περιμένετε να βγει ένα post ή να κάνετε κάποιο σχόλιο για να φτάσετε στη μαγική στιγμή της αυτοολοκλήρωσης, προφανώς δεν είναι ο λόγος για τον οποίο ανοίξαμε το blog.
Υπάρχουν άπειρα site, forum που μπορείτε να κάθεστε με τις ώρες και λέτε ότι γουστάρετε. Επίσης μπορείτε να φτιάξετε δικό σας blog. Δέκα κλικ είναι , το soundholikz σας πείραξε;;;
Δεν ασχολούμαι όλη μερα με το blog, ούτε κοιτάω κάθε λίγο και λιγάκι τί έγραψε ο καθένας. Έχω πολύ καλύτερα πράγματα να κάνω. Αν δεν σας αρεσει ,συγνώμη, αλλά εμείς αυτό θέλουμε να κάνουμε.
Όπως λέει και η διαφήμιση , " Να φύγετε, να πάτε αλλού."
Σας ανοίγω και τα σχόλια να ξεσπαθώσετε. Και όσο για τα περι φασισμών κτλ, ουδείς ανώνυμος ( δηλαδή συνώνυμος του φασισμού και του γκεμπελισμού) δικαιούται να μιλάει. Βάλε το ονοματάκι σου, μη ντρέπεσαι! 

02 October 2009

Alice In Chains - Black Gives Away To Blue

Σκεφτόμενος το παρελθόν , αναρωτιέμαι τι ήταν αυτό που έκανε τους AIC διάσημους και μία από τις σημαντικότερες μπάντες των 90's μαζί με τους Soundgarden , Pearl Jam , Nirvana. Σε αντίθεση με τις προαναφερόμενες grunge μπάντες, οι Alice In Chains ήταν αυτοί που έβαλαν περισσότερο τις metal κιθάρες στον ήχο τους , με τα χαρακτηριστικά φάλτσα riff του Jerry Cantrell και τη στιβαρή μπασογραμμή του Mike Inez. Φυσικά σε όλα τα παραπάνω κανείς δεν μπορεί να παραβλέψει το ιδιαίτερο παίξιμο στα drums του Sean Kinney όπως και τα ιδιαίτερα φαλτσέτο,καταθλιπτικά φωνητικά του Layne Staley o οποίος σε συνδιασμό με τα βιώματά του και την κατάχρηση στα ναρκωτικά , έβγαζε προς τα έξω όλο αυτήν την πεσσιμιστική διάθεση , σήμα κατατεθέν των AIC.
Φτάσαμε στο 2009 , ο Layne δεν είναι πια μαζί μας και η μπάντα προσέλαβε τον William Du Vall ,για το επόμενο δισκογραφικό πόνημα της μπάντας με τίτλο "Black Gives Away To Blue". Ομολογώ, ότι προσδοκώντας το συγκεκριμένο άλμπουμ περίμενα κάτι πολύ χειρότερο από αυτό που εν τέλει άκουσα. Σαν πρώτη παρατήρηση , όλα τα συστατικά που καθιέρωσαν τους ΑΙC ως μία από τις σημαντικότερες μπάντες των 90's είναι εδώ ,μείον του πάθους από όλα τα μέλη της μπάντας και με αισθητή την απουσία του Layne. Παρόλα αυτά ο William Du Vall δεν τα πηγαίνει και άσχημα , χωρίς όμως να καταφέρνει να βγάλει προς τα έξω το πάθος του Layne και συν το γεγονός του ότι προσπαθεί να τον αντιγράψει ,ίσως αποτρέψει πολλούς να συνεχίσουν την ακρόαση του άλμπουμ. Αξίζει να σημειωθεί ότι σε συνθέσεις όπως το "Last Of My Kind" που θυμίζει λιγότερο τους παλιους Alice In Chains , δείχνουν ότι η μπάντα ίσως μπορέσει στο μέλλον να κάνει κάτι ακόμη περισσότερο. Το ίδιο ισχύει και για το ομότιτλο κομμάτι του άλμουμ και tribute στον Layne που κάνει την έκπληξη με την είσοδο πιάνου και την μπαλαντοειδή του σύνθεση. Άλλα highlights που αξίζουν να ακουστούν , είναι τα "Check My Brain" με τις στρομφιλοειδής κιθάρες του, τα ηλεκτροακουστικά "YourDecision" και "When The Sun Rose" όπως και το hard rock "Private Hell".

6.8 /10